çekinmek.
Her dalğa bir kişneyen beyaz yallı at kimi,
Bizim bu heyat kimi!

Yene o bağ olaydı sevdalar ölkesinde,
O söyüd kölgesinde.
İnci qumlar üstünde yene verib baş-başa,
Yayı vuraydıq başa.
Günlerimiz keçeydi qızğın ferehler kimi,
Dolu qedehler kimi.
Yarpaqlar arasından uzadaraq elini,
Oxşayaraq telini.

Geceler darayaydı saçlarını ay gözel!
Sen gözelsen, ay gözel?
Ellerinde ellerim, gözlerinde gözlerim...
Asılaydı sözlerim.
Könlünün qulağından bir qızıl tana kimi,
Güneş doğana kimi.
Bu yaz dostlarım bir az bextever olacaqlar,
Can-ciyer olacaqlar.
Bir az da uzaqlara açacaqlar yelkeni,
Ruh yeni, höyat yeni...
Çıxacaqlar göyleri aşaraq döne-döne,
Buludların fövqüne.
Uçacaqlar sabaha, uçacaqlar yarına,
Efir boşluqlarına.
Vaxtile bir kölge tek hür yaşamaq isteyen,
Bu insan oğlu bilsen.
Azadlıq ölkesinde daha şad olacaqdır,
Dünya dad alacaqdır.

Yene o bağ olaydı, yene yığışaraq siz,
O bağa köçeydiniz.
Biz de muradımızca felekden kam alaydıq,
Size qonşu olaydıq.
Yene o bağ olaydı, seni tez-tez göreydim.
Qeleme söz vereydim.
Her gün bir yeni neğme, her gün bir yeni ilham,
Yazaydım seher-axşam.
Arzuya bax, sevgilim, tellerinden incemi?
Söyle, üreyincemi?


1937 Mikayıl Müşfiqin edam edilmemişden qabağ son şe'ri

<< 1 [2]