Tepeden dırnağa hirs içindeyem
Dönmüşem dustağa hirs içindeyem
Bu hasar içinde, bu hirs içinde
Üreyim özüne yer tapa bilmez
Bir çiçek qoxusu, bir quş qoxusu
Daha üreyime yol tapa bilmez
Sepdim men öz yarama men öz külümü
Adam öz külüne bulunur bele
Dişim parça-parça kesir dilimi
Şeirim hecaya bölünür bele
Men bele adamam menden uzaq gez
Uzaq gez xeyirimden, şerimden menim
Daha bu qelemim çiçek bitirmez
Qızlar çeleng hörmez şeirimden menim
Qaçdım meni seven gözlerden daha
Hamının sevgisi gözünde qalsın
Ev tiken deyilem sözlerden daha
Qoy hamı o çölün düzünde qalsın
Sen de daşlamağa özgesini tap
Meni ömür boyu daşlayan adam
gilası mürebbe quzunu kabab
Şairi heykel tek xoşluyan adam
Yox heykel ummuram bu yer üzünde
Menim daş olmağa yoxdu hevesim
Daş olub lap ulu Füzulinin de
yanında durmağa yoxdu hevesim
Men senin yanında dururam
Senin... küçenin tininde dilenen qarı
Başindan var-dövlet yağan ölkenin
Bextever gününde dilenen qarı
Heç kes sığal çekmez düm ağ saçına
O gümüş telinden öpürem senin
Qorxma pul qoymuram senin ovcuna
Eyilib elinden öpürem senin