İllerim ötüşür karvanlar teki,
Gah seher görürem, gah da ki axşam.
İnana bilmirem, gün gelecek ki,
Men de bu dünyada olmayacağam.
İnana bilmirem bu heqiqete,
Ölüm dediyimiz ebediyyete.
Onlarla tanışlar ötürmüşem men,
Çiynime tabutlar götürmüşem men,
Ne qeder adamı defn elemişem,
Bacımı, atamı defn elemişem,
Yüz yol alışmışam__ odlanmışam men,
Fexri qaraulda dayanmışam men,
Ne qeder ömürler suala dönüb,
Körrpeler yox olub, xeyala dönüb,
Bir göz qırpımında itib adamlar,
Sağımdan, solumdan gedib adamlar,
Hey üreyi qemli, hey qanı qara,
Baxmışam sahilsiz qebristanlara,
Uldduzlar sanında mezar görmüşem,
Yene de özümü ölmez bilmişem,
Heç inanmamışam gün gelecek ki,
Men de köçeceyem milyonlar teki.
İnana bilmirem bu heqiqete,
Ölüm dediyimiz ebediyyete,
Sanıram üstüme ölüm gelende,
O, menim köksümü söküb gelende,
Her cüre devadan, dermandan evvel,
Her cüre hekimden, loğmandan evvel,
Öz sevgileriyle, istekleriyle,
Mene “Ata! Ata!” demekleriyle,
Öz baxışlarıyla, öz sesleriyle,
Öz isti, mehriban nefesleriyle,
Meni balalarım sağaldacaqlar,

Ölüm zülmetinden çıxardacaqlar,
Sanıram o çetin anımda menim.
Dostlarım dayansa yanımda menim,
Sorsalar “Necesen?” o ezizlerim,
Tezeden yanacaq sönen gözlerim,
Onlar ellerimden yapışan kimi,
Durub gezeceyem bir cavan kimi.
Mene ele gelir en son nefesde,
O cellad duranda başımın üste.
Sözlerim meydana girib er kimi,
Çarpışıb, vuruşub igidler kimi,
Gücünü, ezmini bildirecekler,
O qara kabusu söndürecekler.
Mene ele gelir ölüm gelende,
Bir haray düşecek o doğma kende,
Eşidib bilenler yüyürecekler,
Onu boğazlayib srüyecekler.
Menim küleklerim tüğyan edecek,
Menim çiçeklerim üsyan edecek,
Menim qartallarım millenecekler,
Menim laylalarım dinlenecekler,
Çepere dönecek benövşelerim,
Qalxacaq ayağa göy meşelerim,
Adamlar, külekler, qayalar, dağlar,
Meni bu heyata qaytaracaqlar.
Mene ele gelir varliğım canım,
Loğmanlar loğmanı Azerbaycanım,
Üreyi istese dirileceyem,
Mene oğul dese

[1] 2 >>