ANAM ÖLDÜMÜ?
Ne tez ellerini üzdün dünyadan,
Balanı tek qoyub hara getdin
sen?
Nece yox olurmuş bir anda
insan,
Ele bil dünyada heç yox imişsen.
Güneş qürub etdi... otaq qaraldı,
Bir anda yox oldun sen xeyal
kimi.
İndi düşünürem: Senden ne
qaldı,
Könlümde xatiren qara xal kimi.
Meni boya-başa yetirdin, ana
Bize borclu bildik her zaman
seni.
Sen meni dünyaya getirdin, ana,
Mense yola saldım dünyadan
seni.
Sen mene beşikde laylay
çalmısan
Bu gün laylay çalım sene
mendemi?
Senin şirin-şirin laylalarmı
Men sene qaytarım
cenazendemi ?
"Yuxun şirin olsun" - deyerdin
mene,
"Yuxun şirin olsun" - deyimmi
sene?
Gerek men başına dönem-
dolanım,
Meni heyat üçün yatıran anam,
Söyle ölümçün
Nece yatırım
Seni men bu gün?
Bu nece dünyadır, anlamıram
men,
Cilvesi cürbecür, rengi cürbecür
Dünen nefesiyle seni isiden
Bu gün buza dönüb, daşa
dönübdür.
Bu nece dünyadır,
İnsan oğlunun
Xeyalı göydedir, özü yerdedir,
Sağ iken çiyninde heyatın yükü,
Ölende cesedi çiyinlerdedir...
Bu nece dünyadır, bu nece
dünya,
Ölümü heqiqet, heyatı röya.
Derdimin, qemimin sendin
ortağı, .
Niye üz dönderdin, bes niye
menden?
"Derdin mene gelsin!" - deyerdin
axı,
Niye derd caladın derdime bes
sen ?..
Anam, heç kes seni
incitmemişdir,
Men seni,
men seni inciden qeder.
İndi kime açım derdimi bir-bir,
Kim menim derdime yanar sen
qeder?
Evin her küncünde görünür
yerin.
Gözüm axtarcıdır, ana, ay ana,
"Nenem hanı?" - deyir körpe
Azerin,
Men ne cavab verim, ona, ay
ana?
Bilmirem, bilmirem bu ölüm
nedir, Heyat var iken?
Nefesin, ay anam, hele evdedir,
Özün yer altında daşa
dönmüsen.
Bu gün yeddin oldu...
anam, yeddi gün,
Bizimle beraber ağlar otaqlar.
Sene,
yalnız sene,
sene demekçün
Könlümde ne qeder menim
sözüm var.
"Kimleri çağıraq bu gün
yeddiye?"
Xalalar, bacılar soruşur menden.
Anamdan soruşaq, o biler deye,
Senin otağına üz tuturam men.
Anam, tapşırıldın ana torpağa,
Bu ölüm, sineme çekdi dağ
menim.
Sen menim

[1] 2 >>