ETİQAD-İNAM
Şübheden inama yol tutmuşam
men,
Özümü özümde unutmuşam
men.
Bilmirem özümde men kimem,
neyem?
Özüme bir qulam, hakimem,
neyem?
Bezen pisle yaxşı, uzaqla yaxın
qarışır,
Gözümde deyişir alem.
Melekle şeytanın, haqla nahaqqın
Savaş meydanına çevrilir sinem.
İnamın önünde şübhem baş eyir
İnama inamla getdiyim zaman.
Amma möcüzeler gire bilmeyir
Ağlaman taybatay qapılarından.
Güneş sirr,
Ay da sirr,
Ulduzlar da sirr.
Ne vaxt açılacaq bu sirr düyünü?
Ağlın kiçikliyi qavraya bilmir
Xaliqin ölçüsüz böyüklüyünü.
Onda etiqadı derhel arxa
cergeden
Derhal kömeyime çağırıram men.
Belece gedirem inama doğru.
Bilmirem, inama geden yolmu
bu?
Suallar beynimi deşir günbegün,
Özüme en böyük sirrem özüm
de.
Qeyri-adilikler belke bununçün
Dönür möcüzeye menim
gözümde?
Ele yol gedirem, yol uzun, yoxuş,
Son ucu görünmür göze
menzilin
Çatdığım her menzil
başlanğıcıymış
Getmek istediyim teze menzilin.
6 iyul, 1993.