GÜLÜSTAN
II Hisse
İSTİQLAL
1
Zeruret görmedim tesadüf qeder
Meqsede yönelir bu başsız axın.
Menden rica etdi bir vetensever
Yazım davammı men
"Gülüstan" ın.
Yazmışdım men onu düz qırx il
qabaq.
O vaxtdan bu yana çox sular
axdı .
Arazın suyunda enib qalxaraq
Ürekde beslenen arzular axdı.
Torpağa düşmedi, apardı yeller
Arzu toxumları sulara düsdü.
Yandı, pörşelendi hesret könüller
Yene bu minvalla iller ötüşdü...
"Gülüstan" adice haraydı, haydı
Qulaqlar kar olur biz qışqıranda.
Men onu yazanda şah zamanıydı,
Başqa bir zamandır indi İranda.
Millet qarşılaşdı basqa yasaqla
Cekdi imtahana böcek, quşları
Üsullar deyişdi, geden bıçaqla
Gelen, pambıq ile kesdi başları.
Dünya çalxalandı, sular dıruldu
Tersine dolandı esrin mehveri.
Zaman hökm eledi, vaxt hakim
oldu
Ayağa qaldırdı qul milletleri.
Qullar silahlandı qezebden,
kinden
Ayıra bildiler dumandan sisi.
Qovdu ağasını memleketinden
Köle Afrikanın köle zencisi.
Göye direk oldu amanım, ahım,
Halalca haqqımız bizden yan
qaçar.
Zencinin bextini açan Allahım
Bes menim bextimi ne zaman
açar?
Yaman uzun çekdi hökmü bu
qesdin,
Ayrılıb ikiye döndü bir Veten.
"Gülüstan" adlanan bu ifritenin
Kağızı, qelemi nedenmiş gören?
O kağız, o yazı yumdu gözleri
Yanan üreklerde od küle döndü.
Bizim aramızda o günden beri
"Gülüstan" tikanlı meftile döndü.
Baş idik, ayağa indi yol olmaq
Bizi derdimize bu gün yad eyler.
Bir vaxt hakim iken dönüb qul
olmaq
Bizim bextimize yazılmış meger?
Bir vahid millete, iki hakimin
Dili doğmalaşdı... Bu lap ağ oldu.
Dogma anamızın şekerden şirin
Bize öyretdiyi dil yasaq oldu.
Hakimler özü de bilirdi aşkar
Menim öz dilim var, öz tarixim
var.
Siz haqqın üzünü boyalayırken
Heqiqet de aydın, yalan da aydın.
Yüz min ermeninin mektebi
varken,
Yirmi milyon türke onu
qıymadın.
Dininde, törende bizimle birken
Yasandan sen menim haqqımı
sildin.
Dinine düşmeni ezizleyirken,
Sen öz dindaşına düşmen
kesildin.
Özünden, sözünden

[1] 2 3 ... 8 >>