HEYAT, SEN NE ŞİRİNSEN
Senden doymaq olarmı, heyat
sen ne şirinsen!
Ancaq hamının deyil,
Sen heyatın qedrini
Yalniz bilenlerinsen!...
Özünü bu dunyada heç kes
qonaq sanmamış,
Ancaq ömrün özü de beraber
paylanmamış.
Ömür paylanan zaman görün
kime ne düşdü ,
300 il boz qarğaya, on il şahine
düşdü.
Heyat sen ne şirinsen, kim
senden doydu getdi?
Gedenler bu dunyada qelbini
qoydu getdi.
Dunen bir qoca qarı
Dilinde ahu zarı.
"Bu dunyanın elinden gelmişem
zara" - dedi.
" ölmürem ki, bir defe canım
qurtara" - dedi.
Ürekdenmi söyledi o bu sözü
göresen?
Xeyir inanmıram men!
o, yana - yana dedi;
Dili soyledise de,
Üreyinde o derhal:
"lenet şeytana" - dedi.
Heyat, sevincin qeder, ezabın da
şirindir,
Seni menalandıran o
keşmekeşlerindir.
200 il yaşadı lezzet içinde
Loğman,
Yene möhlet istedi ölerken
Allahından .
Yatırdı göy çemende, çatdı ona
Ezrail.
Söyledi: - 200 il
ömür sene bes deyil?!
Men canını almağa gelmişem ne
sözun var?
Loğman dedi: - sözüm yox,
aldığımı gel apar.
Ancaq mene macal ver birce
anlıq ecelden,
Gel canımı burda yox, o
çemenlikde al sen.
Ezrail razılaşdı...
Ayağa qalxdı loğman
Yeridi
Daş asıldı ancaq ayaqlarından,
Asta - asta yeriyib çatdı dediyi
yere.
Loğman baxdı göylere, Loğman
baxdı yerlere
Bu son baxışı ile üstünden 200 il
Yaşadığı cahanla vidalaşdı ele
bil...
Özü vidalaşsa da, gözü qaldı
cahanda
O düşündü bu anda:
"Ne görmüşem dünyada bu
cahana gelenden?
Ahhh ele bilirem ki, dünen
doğulmuşam men.
Ömrümü verdim bada,
Ne görmüşem dünyada."
Loğmanın gözü bu an bir güle
deydi, durdu.
Üreyini quş kimi güle doğru
uçurdu.
"Ahh onu kim üzecek, birce
bunu bileydim , - dedi.
O gülü de iyleyib , sonra
öleydim." -- dedi.
Ancaq, ancaq ne fayda ...
Yetişmiş artıq ecel,
Loğman dedi: - Hazıram , al
canımı indi gel.
Ezrail dedi: - Ancaq agah eyle
meni sen,
Ölüm üçün ne ferqi bu çemen, ya
o çemen?
Neçin meni qoymadın orda alım
canını?
Loğman dedi: - Heyatın şirin olur
her

[1] 2 >>