QOCALAR
Çene el üstünde, el çomaq üste
Qocalar eyleşir tin başlarında
Sine bayatılı, könül şikeste,
Ömür varaqlanır yaddaşlarında.
Yaşıdlar köç edib, cavanlar işde
Tek-tenha oturmaq son elacları.
Heyatın amansız yalqızlığında
Tutur ellerinden el ağacları,
Yumub gözlerini düşünür onlar,
Durur göz önünde öten
zamanlar.
Yerde çuxur açır çomağın ucu,
Sonuncu heddine direnib ömür.
Dünyadan aldığı, dünyaya borcu
Neymiş
Düşüncenin sonu görünmür.
Çomağın ucuna dikib gözünü,
Onlar saatlarla oturar bele.
Fikir bir gemi ki, bilinmir yönü
Çırpınır, çıxammır ancaq sahile.
Onlar düşündükce boşalar, dolar,
Fikrin ne sonu var, ne de evveli.
Doqqazlar başında bizim qocalar
Düşünce heykeli, fikir heykeli!
Evveller deyerdim, onlar bu
qeder
Bekarca oturub darıxmır meger
Kitab oxuyardım darıxmaq üçün
Onların yerine olsaydım eger.
Bir qalın kitabmış her ömür
deme,
Oxumaq istesen, yum gözlerini.
Bekar deyilmişler...
Üreklerinde
Onlar oxuyurmuş öz-özlerini