Üzeyir Hacıbeylinin eziz
xatiresine.

Yolun son menzili ilkini dandı
Güney biten yerden başlanır
quzey
Ele ki, dahinin qelbi dayandı
Adı-tarix oldu, evi - bir muzey.
Dahinin qelemi, mizi, defteri,
Eksponat oldu o günden beri.
Bu cansız eşyalar ilkini dandı
İtdi o evvelki vezifeleri,
Onlar tamam başqa deyer
qazandı.
Dahinin gözleri qapanan zaman
Dahinin yerine onlar dindiler.
Çıxıb adiliyin dar otağından
Qeyri-adilikde rütbelendiler.
Eşyalar danışır...
Günler incitek
Xatire sapına düzülür indi
Eşyalar üfürür...
Sönen bir ürek
Boz külün altından çözülür indi.
Açılır bir ömrün eşqi, melalı,
Ferehi, Sevinci gelecek üçün
Böyük bir insanın fikri, xeyalı
Cansız eşyalarda yaşayır bu gün.
Eşyalar danışır hey şirin-şirin
Bu gün dünen ile üz-üze
durmuş.
Dahinin eline deyen şeylerin
Ömrü öz ömründen uzun
olurmuş.