Dünya yaranandan beri insanlar inkşaf edir, deyişir ve müasirleşir. Amma deyişmeyen bir şey var. “Dünyanın elifbası adlandırılan “sevgi”. İller ötse de, zanam keçse dehetta ne deyişse de insanların semek, sevilmek hevesi heç vaxt deyişmir. İnsanlıq yaranandan beri erslerden esrlere, nesillerden nesillere ötürülen en gözel miras sevgidir. Esrler keçse de, nesiller deyişse de sevgi deyişmez ve hemişe öz saflığını qoruyur. Sevgi o qeder ülvi hissdir ki, onu lekelemek, sevgiye naxelef çıxmaq özü de günahdır. Sevgisine göre canından keçen sevgililer hemişe qehreman kimi iz qoymağı bacarıb. Amma müasirleşen ve inkişaf eden cemiyyetimiz deyesen sevgini de müasirleşdirmeyi düşünür. Çünki son zamanlar cemiyyetimizde qelben sevenlere rast gelinmir. Genclerden sevgi haqqında soruşanda ise hamının ezberlediyi bir söz var “Sevgi yoxdur”. Çünki, son zamanlar ekser insanların hiss etdiyi bir hiss var “Ehtiras”.

Son zamanlar demek olar ki, insanların xüsusen de genc oğlanların orqanizminde ehtiraslanmaq prosesi gedir. Artıq ekser oğlanları qızlarla tanış olub münasibet qurarken qızların onlara qarşı simpatiyası, sevgisi yox, yataqda hemin qızın ne derecede aktiv olması, onunla münasiber qurmazdan önce kiminlese sevişmiş olub olmaması, sekse münasibeti, seksde ne derecede serhed tanıması maraqlandırır. Artıq cemiyyetimizde sevgi üzerinde qurulan ailelerin sayı getdikce azalır. Hetta demek olar ki, qurulan her 10 nigahdan 7-si valideynlerin seçimi ile qurulur. Çünki subay vaxtı oğlan ve qızlar münasibetlerindeki perdeni aradan götürürler ve artıq xüsusen oğlanlar münasibetlerini ciddileşdirmeyi özlerine sığışdırmırlar. Valideynlerinin seçdiyi insanla evlendikden sonra ise xoşbext ola bilmirler. Çünki, onları bir-birine bağlayan iki esas vasite olur. Ya dünyaya gelen övladları, ya da valideynlerine hörmet, daha doğrusu sahib olduqları maddiyyet ve ya rahatlığı itirme qorxusu. Bir müddet yaşayıb bir-birinin bedenlerini keşf etdikden sonra ise aralarındakı ehtiras sönür.

[1] 2 3 4 >>