Genç kız her gün olduğu gibi o
günde yolunda giderken
düşünceliydi . Zaten uzun
zamandır bu halinden
kurtulamamıştı. Düşüncelerinde
hep onun gözleri vardı aklında
onun gülüşü ve konuştukları her
kelime tekrar tekrar çınlıyordu.
Gözleri baktığı her kişiyi o diye
görüyordu yani aklı oyun
oynuyordu hiç oynamadığı
kadar. Yürürken sadece
yaşamak için yaşadığını fark
etti. Onsuz geçen her günü onu
daha da karamsar yapıyordu
daha çok ızdırap veriyordu acı
çekiyordu. İnsanları yaşamayı
mutluluğu gülmeyi hep onunla
özdeştirip sadece onunla var
olduğunu düşünüyordu. O gün
yine her zamanki gibi köprünün
üstünden geçiyordu. ?Ah bir dili
olsa da konuşsa? acıyla
yürüdüğü her adımda
içindekileri anlatabilseydi.
Kalbinde acıdan başka bir şeyi
olmayan bu genç kızın
hüzünlerini anlatabilseydi. Her
adımda nasıl ağır ağır yürümek
bile içinden gelmeden nasılda
zorla yürüdüğünü. Bir zamanlar
sevdiği bir insan olduğunu onun
yanında mutluluktan havalara
uçarak yürümelerini onun
gözlerinde bir cenneti var
ettiğini her kelimesinde bir
çocuğun konuşması gibi
heyecan ve coşkuyu
yakalamasını büyük bir aşkla
ona sarılmasını...
Şimdi ise o firari sevgilinin
yasını tutuyordu kalbi daha ne
kadar dayanabileceğini
bilmeden. Rüzgar saçlarını
okşarcasına ılık ılık esiyordu.
Saçları çok güzeldi uzundu
rüzgarda dağılıyordu. Gözleri
dünyanın en hüzünlü gözlerini
taşıyordu sanki her an bir
yağmur tanesi düşecekmiş gibi
bakışları manasızdı. Sadece
yaşamak için yaşıyordu. Kendi
kendine hep sorguluyordu
hayatı . Neden doğdum? Neden
ben varım? Neden onu sevdim?
diye. Keşkeler aklının her
köşesinde uçuşuyordu. Keşke
doğmasaydım keşke var
olmasaydım keşke hiç aşık
olmasaydım...
Bazen denize bakardı köprünün
üstünden deniz ona huzur
veriyordu. O engin mavilik
büyük bir yalnızlık ve
özgürlüktü onun için. Denizin
güzelliği başka hiçbir güzelliğe
benzemiyordu. Geceleri de ayın
denize vurduğu yakamozları
görüp aşkını hatırlardı. Tıpkı
bizim gibi !

[1] 2 3 >>