tıpkı bizim gibi
kavuşamayan iki aşık misali
diye düşünürdü. Kavuşamayan
iki aşığa benzetirdi onları da. El
ele yürüyen iki aşık görse
kalbindeki ateşin bedenini
yaktığını hisseder içinden büyük
bir ah geçirirdi. Hiçbir şey elinde
değildi artık.
Oysa eskiden öylemiydi? Hayatı
sever insanları yaşamayı
kendini kısacası her şeyi
severdi. Aynaya baktığı zaman
gözleriyle göz göze gelmek
istemezdi. Çünkü kendi
gözlerinde bile onu gördüğünü
düşünürdü. Sır doluydu bakışları
acı dolu umutsuzluk ve özlem
dolu. Televizyondaki veya
radyodaki bütün hüzünlü şarkı
sözlerilar sanki onun için
yazılmıştı . Onları dinlerken hem
acı çekiyor hem de bu acıdan
değişik bir haz duyuyordu.
Gönüllüydü sanki bunları
yaşarken. Bir yerde güzel bir
yazı bulduğunda hem ağlar
hem de sonuna kadar okurdu.
Artık kimse ile konuşmuyor
sadece okuyordu.
Çok şey öğrenmişti o
gittiğinden beri. Kendini
avutmak için anlamlı veya
anlamsız her şeyi okuyup dinler
olmuştu ama büyük bir
sessizlikle. Sağır ve dilsiz gibi
sadece yaşayarak. Içinden
gelmiyordu biriyle konuşmak
içinden gelmiyordu mutluluk
hakkında konuşmak ...
Onu düşündüğü zamanlar
dayanılmaz acılar çekiyordu.
Onu unutmam lazım ne olursa
olsun onu unutmam lazım diye
geçiriyordu aklından. Onun
sevmediğim yönlerini beni nasıl
kırdığını onun yüzünden
hayatımın dayanılmaz
olduğunu düşünürsem belki onu
unuturum diyordu... Ama ne var
ki ne zaman onu düşünse onun
hakkında tek bir kötü şey
gelmiyordu aklına. Hep güzel
geliyordu halâ güzel hayali.
Küçücük bir evi vardı.
Gecekondu sayılacak kadar
küçük ama içinde huzur olan bir
ev. Evin bir köşesinde duran
sehpanın üstündeki balıkları en
çok sevdiği bölümdü onun için.
O balıklara gözü gibi bakardı
önceleri. Şimdi ise
bakımsızlıktan tek tek
ölmüşlerdi. Yani onlarda
bırakmıştı o yalnızlığında
büsbütün. Evde kalabalık
olmayacak kadar az kişi vardı.
Bir annesi bir babası bir de
küçük kardeşi. Onlar bile teselli
olamıyordu yaşadıklarına. Aşk
hem

<< 1 [2] 3 >>