Güneşin o ilk doğuş anına
en son ne zaman tanık
oldun insanoğlu? Taptaze
ışıklarının tüm vücuduna
yayılmasını ne zaman
izledin kendinde? Bir
sonbahar sabahı o ılıklığı
ne zaman hissettin
yüreğinde ? Bizler aslında
bize her günün bir lütuf
olduğunu anlamayacak
kadar duyarsız bir şekilde
geçip gidiyoruz bu
hayattan. Hanginiz sabah
gözünü açtığında şunu
dünyaya tekrarlıyor:
"Bugün özel bir gün çünkü
ben bugün de yaşıyorum.
Gözlerim açık, ilk nefesimi
bilinçli bir şekilde çektim
içime. Bu bir ayrıcalık!
Bugün özel bir gün, evet,
bugün bana bir gün daha
yaşama şansı verildi..."
İnsan yaşamında ne
sorunlar var ama biz o
kazağı alamadık diye bütün
günü o güzelim ruhumuza
ve bedenimize azap
çektirmekle geçiriyoruz
veya sevgilimiz sevgimizin
yüceliğini anlamadı diye
kahroluyoruz veya sular
kesildi diye, hava soğudu
diye bütün gün kendimize
ve sevdiklerimize surat
asıyoruz . Bir de şöyle
düşünelim: Siz başlı başına
bir yaşamsınız ve hayatta
telâfi edilemeyecek tek şey
ölümdür. Sular elbette
gelecektir. Soğuk hava için
biraz daha sıkı giyinebiliriz.
Sevgiliniz sizi anlamıyorsa
aslında sevdanıza layık
olmadığını pekalâ
algılayabilirsin... Peki, bu
hayata ne zaman
gülümseyeceksin? Ne
zaman kendin için bir
şeyler yapacaksın ? En
sevdiğin çiçeği neden hala
başkalarından bekliyorsun?
Bugün kendine niye o
çiçeği almıyorsun ? Neden
miskinliğinden bir sabah
ödün verip de doğanın
uyanışına kendini şahit
etmiyorsun? Unutma ki bu
hayatı güzelleştirecek olan
da, çekilmez hale getirecek
olan da sensin. Sakın
başkalarını suçlama... Haydi
artık her sabah yüreğine
kocaman gülümsemelerle
dolu bir nefes çek ve bütün
gün verdiğin her nefesin
içine bu gülümsemelerden
katarak etrafındaki tüm
canlı varlıkları varlığından
haberdar et. Hayata
öylesine gelme ve de
öylesine gitme. Unutma ki
bir ağacın gövdesine
sarıldığında onun kalp
atışlarını duyabilecek kadar
duyarlı yaşamak senin
elinde. Her ne olursa olsun,
tanı veya

[1] 2 >>