(“Tefsiri-nümune”ye istinaden)

Deyerler: Hedislerden birinde deyilir ki, Hezret Peyğember (s) qeh-qehe çeken insanların yanından keçirdi ve onlara buyurur: “Eger menim bildiklerimi bilseydiniz, daha çox ağlayardınız”. Peyğemberimiz (s) onların yanından bir qeder uzaqlaşanda, Hezret Cebrayil (e) nazil olur ve buyurur: “Ağlamaq da, gülmek de - her ikisi Allah terefindendir”.

Hezret Peyğember (s) onların yanına qayıdır ve buyurur: “Sizden qırx addım uzaqlaşmamış Cebrayil (e) nazil oldu ve dedi: “Onların yanına qayıt ve onlara de ki, ağlamaq da, gülmek de Alahdandır””.

Bu hedisden bele netice çıxartmaq olar ki, iman sahibi olan bir insana günahlarından qorxaraq, ağlamaq da lazımdır, sevincli hallarda gülmek de.

Allah Tealanın “Tövbe” suresinin 82-ci ayesinde buyurduğu: “Onlar gerek az gülsünler ve çox ağlasınlar” - daha çox münafiqlere aid edilir. Etdikleri günahların ağırlığına göre onların daha çox ağlamağa ixtiyarları vardır.

Ancaq insan varlığında qemlenmekle yanaşı, sevinmek hissleri de yaradılışdan aşılanmışdır. Demeli mömin bir insan etdiyi günahlara göre hem utanıb, peşman olmalı, qemlenmeli, hem de heyatının şirin, sevincli anlarında sevinmelidir. Çünki bu Allahın bize bexş etdiyi hisslerdir ve bizim bütün varlığımız Allahdandır.

Hazırladı: Meşhedi Xanım,