Mehkeme salonu.. 80 yaşlarında 2 qoca.. Küskün baxışla etrafı süzen baba ve ağlamaqdan gözleri çuxura düşmüş nene.. Salonda qulaq batırıcı bir uğultu var. Birden hakimin sesi eşidildi ve salona derin bir sakitlik çökdü.. Hakim, "Buyur nene danış, niye boşanmaq isteyirsen?" - deyib sözü yaşlı qadına verdi. Yaşlı qadın derin nefes aldıqdan sonra alçaq sesle danışmağa başladı: "Artıq sebrim tükenib. 50 ildir ki, bir yerdeyik. Meni heyatdan bezdirib".. Salona yene sakitlik çökdü. Bu defe sükutu fotoaparatın sesi pozdu. Bu hansısa qezetin müxbiri idi. Kim bilir, qadının sözlerini nece yozacaqdılar.. Mehkeme salonunda xeyli müxbir var idi. Hamısı da diqqetle qadını dinleyirdiler. Göresen, indi o ne deyecekdi ? Yaşlı qadının gözleri doldu ve sözlerine davam etdi: "Bizim bir sedef çiçeyimiz var idi. Çox sevirdim o çiçeyi. Eh, o, hardan bilsin ki? 50 il evvel idi. Bu çiçeyi onun mene verdiyi çiçekler arasından seçmişdim. Övladımız yoxdu deye bu çiçeyi övladım kimi böyütmüşdüm. Bir qeder sonra çiçek qurumağa başladı. Özüme söz verdim ki, her gece gün çıxmamış durub onu sulayacağam. Çünki, "Gece sulasan qurumaz" - deyirdiler. 50 il oldu. Ancaq o, bir defe de qalxıb çiçeyi sulamadı. Keçen gece ise çox yorulmushdum. Odur ki, yatıb qaldım, çiçeyi sulaya bilmedim. Ancaq onun tükü de terpenmedi. Men bele bir adamla 50 il yaşadım. Heyatımı, ümidlerimi, herşeyimi verdim. Ancaq ondan heç bir şey görmedim. Onsuz menim üçün daha yaxşıdır". Hakim üzünü yaşlı adama tutaraq: "İndi de sen buyur, baba. Belke senin de sözün var" - dedi. Yaşlı adam elinde esası ağır addımlarla kürsüye doğru ireliledi. Mesum baxışlarla üzünü hakime tutdu ve danışmağa başladı: "Esgerlikde bağban idim. Gözel bir bağım var idi. Heyat yoldaşımı da orda tanımışdım. Sedef çiçeyini de.. Ona en gözel çiçeklerden desteler verirdim. İndi baxçamız o çiçeklerle doludur. Teze evlenmişdik. Bir gün boyun ağrısından şikayet etmeye başladı. Onu hekime apardım. Hekim, "Uzun müddet oyanmadan yatsa, boynundakı kirec berkiye

[1] 2 >>