biler. Qoy her gece oyansın, gezsin. Onda bir qorxusu olmaz" - dedi. Ancaq bizim xanım hekimi dinlemedi. Menim sözüm keçmedi. Ele o günlerde bu çiçek qurudu. Men ona "Her gece sulasan, qurumaz" - dedim. O da söz verdi. Her gece onu oyatdım ve gülleri sulamasına tamaşa etdim. Xeyalımda o çiçek men oldum. O yatandan sonra oyandım, saxsıdakı suyu boşaltdım. Çünki Sedef çiçeyi gece sulanmağı sevmez. Keçen gece ise oyana bilmedim. Onu da oyada bilmedim. Men çiçeyin qurumasından yox, onun boynunun ağrımağından qorxdum. İndi ise meni müttehim kimi ittiham edirler"... Mehkeme salonunda her şey susdu. Ele bil hamı tilsimlenmişdi. Ancaq ertesi gün... Ertesi gün qezetler "Çiçek susuz qaldı" adlı bu meqaleni yazdılar...

<< 1 [2]