Bir yaşında iken bizi qoynunda besledi,
Biz ise geceleri ağlayıb, onun yatmasına imkan vermeyerek ona “teşekkür” etdik.

İki yaşında iken bize addımlamağı öyretdi,
Bize seslendiyinde ise ondan qaçaraq “teşekkür” etdik.

Üç yaşında iken bize xüsusi yemekler hazırladı,
Yemeyi masamızın altına boşaldaraq ona “teşekkür” etdik.

Dörd yaşında iken elimize rengareng qelem vererek bize yazmağı öyretdi,
Biz ise evin divarlarını yazaraq ona “teşekkür” etdik.

Beş yaşında iken bizi gözel qiyafelerle bezedi,
Biz ise geydiklerimizi bir anda kirledib ona eziyyet vermekle “teşekkürümüzü” bildirdik.

Altı yaşında iken mektebe qeder bizimle getdi,
Küçede gederken “Getmek istemireeem” deye, ağlayaraq ona “teşekkür” etdik.

Yeddi yaşında iken bize bir top hediyye etdi,
Qonşunun pencerisini qıraraq ona “teşekkür” etdik.

On yaşında iken ad günü merasimlerinde, reqs derslerine qeder bizi her yere maşınla aparıb-getirdi,
Maşından düşerken arxamıza bele baxmayaraq ona “teşekkür” etdik.

On bir yaşında iken bizi dostlarımız ile kinoya apardı,
Sonralar “Sen bizimle oturma!” deye, ona “teşekkür” etdik.

On iki yaşında iken bize televizorda geden pis kinolara baxmamağı tövsiye etdi,
O, evde olmadığı bir vaxta hemin verliş ve kinolara baxaraq, ona “teşekkür” etdik.

On beş yaşında iken bizi dincelmek üçün istirahet düşergesine gönderdi,
Bir defe zeng edib halını soruşmayaraq, ona “teşekkür” etdik.

On doqquz yaşında iken tehsil xerclerimizi ödedi, bize eziyyet olmasın deye ayaqla getmeyimez imkan vermedi,
Ancaq dostlarımız bizi mesxereye qoymasın deye, mektebin qapısındaca onunla vidalaşıb, “teşekkür” etdik.

İyirmi bir yaşında iken iş ve heyat karyeramızla bağlı bize meslehetler vermek istedi,
“Men senin kimi olmayacağam” - deye, “teşekkür” etdik.

İyirmi dörd yaşında evlenmek istedik, evleneceyimiz insanla tanış olmaq istedi,
“Görüş vaxtını men teyin edeceyem”, deye, ona “teşekkür” etdik.

İyirmi beş yaşında iken toy xerclerimizi qarşıladığı üçün

[1] 2 >>