Günlerin bir günü dünyaya balaca Meqsed gelir. Ciddi ana - Savad ve ata - İdrak sevincden göyün 7-ci qatında idiler. Onlar çalışırdılar ki, onların qızı ağıllı ve gözel qız kimi böyüsün. Meqsed ilden ile daha da bilikli ve gözel olurdu. Onun Teşebbüs ve Ümid kimi iki dostları olur. Onlar gün boyu birlikde idiler, oynayırdılar, öyrenirdiler. Mektebde Meqsedin müdiri ciddi, amma gülerüz Netice idi.

Amma mekteb bitdi, 11 il bir an kimi keçdi. Teessüfler olsun ki, Meqsed universitete Ümidle daxil oldu. (Teşebbüse daxil olmaq üçün bal azca çatmadı) Universitete girenden sonra bu 3 dost nadir halda görüşmeye başladılar. Meqsed onlar üçün çox darıxırdı. Üçüncü kursa Meqsed Tenbellikle dostlaşdı. Meqsedle dostluğuna qiymet veren Ümid hiss edirdi ki, Meqsed deyişir ve Tenbellikle heç ayrılmır. 5 ilden sonra ise, ne vaxt ki, universitet arxada qaldı, Meqsed öz köhne dostlarının çevresinden tam uzaqlaşıb, harasa gedir ve bir de onun ve Tenbellik haqda heç kes heç ne eşitmir. Amma sadiq dost Ümid çox isteyirdi onu göre, ürek sözlerini deye. Fikirleşmemişdi deqiq ne deyecek, amma görseydi söz tapacaqdı...

Iller keçdi. Meqsedin dünyaya geldiyi gündeki kimi gün çıxmışdı. Ümid her seher olduğu kimi işe gedirdi ve birden yolun o biri üzünde tanış sima gördü. O, dostunu tanıdı, gülümsündü... yolu tez keçib, ona seslendi. Amma o gördüyü Meqsed çox deyişmişdi, onu tanımaq bele çetin idi. O ele günde idi ki, ele bil uzun müddetdi gün üzü görmür, rengi saralmışdı, gözlerinde keder vardı.. Amma içindeki kedere baxmayaraq o da Ümidi görende gülümsündü. Ümid sesi tutulmağından ehtiyatlanaraq dillendi:
- Men bilirdim ki, biz ne vaxtsa qarşılaşacağıq. Sen heç deyişmemisen, hemişeki gülüş, hemişeki, anandan yadigar qalmış fikirli, ağıllı gözler..
- Lazım deyil, Ümid... Men bilirem bir neçe il bundan qabaq senin xetrine deymişem, seni tek qoymuşam, senin qarşında günahkaram. Men artıq evvelki deyilem... sen tanıyan Meqsedden artıq heç ne qalmayıb - indi meni Xatire

[1] 2 >>