Oxu, tar, oxu tar!…
Sesinden en letif şerler dinleyim,
Oxu tar, bir qadar,
Neğmeni su kimi alışan ruhuma çileyim.
Oxu tar!
Seni kim unudar?
Ey geniş kütlenin acısı, şerbeti,
Alovlu seneti!
Gözleri qibleye açılan hasarlı binalar,
Dinlemiş ezelden sesini.
Papaqlı atalar, çadralı analar,
Ötürmüş sayende köksünü:
Düşmüşler gah şirin, gah acı toruna,
Sevine-sevine, qoruna-qoruna.
Çarparaq Çargahın divardan divara,
Yolçunu yolundan eylemiş avara.
Çalxalanmış dereler, tepeler,
Ses vermiş sesine lepeler.
Oxu tar:
fikrimde oyansın,
Baharın, Seyidin qezeli;
Oxu, tar, ruhlansın
Şirvanın, Gencenin mehriban gözeli!
Damağdan düşenler,
Üreyi şişenler,
İlkbahar seyrine çıxmayan,
Özünü dağların döşüne yıxmayan
Sinesi dağlılar,
Vefasız bir eşqin dağınıq zülfüne bağlılar,
Dexilin olmuşlar,
Qapında teselli bulmuşlar.
Zilin var, vesetin, bemin var;
Senin de quşların deminden ayrılan
Bir özge demin var.
Seni de avara eylemiş
Dağınıq telli bir “zerefşan”.
Onunçün Segahın danışır,
Perişan, perişan.
Sesini dinlemiş
Şahların, xanların sarayı;
Seninle birlikde inlemiş
Esirler alayı.
Be’zen de simlerin qemleri ovudar,
Olardın onların sirdaşı
Sen ey tar!…
Gülleri emekçi barmaqlar qanından
Reng alan xalçalar,
Xalçalar üstünde uzanmış
Dodağı qönçeler,
“- Hey, saqi, medet qıl, soyudu şerabın,
İncitme könlünü bu xanexerabın!”
Söyleyen tox sözlü şairler,
Hevesden doymayan ac gözlü şairler:
Nedimler, Vaqifler,
Gözellik sirrine vaqifler
Hep seni dinlemiş;
Oxumuş, inlemiş.
İndi de bizimçin oxu, tar!
Seni kim unudar?
Sen qulluq etmedin mescide, axunda,
Çalışdın, heyatı sevmeyin uğrunda.
Çoxları üzüne durdular,
Könlünü qırdılar.
Ne deyim o yekebaşlara?!
Çaldılar ruhunu daşlara.
Üstünden bir qara yel kimi esdiler,
Sesini kesdiler,
Daşlandı çekenler nazını,
Böylece qırdılar aşığın sazını.
Sen xalqa “gül!” dedin.
“Ey qüsse, öl!” dedin.
Başladı mescidde mersiye.
Sarıqlı çıxınca erseye
Qüssemiz ölmedi,
Xalqımız gülmedi.
Ağladıq daima,

[1] 2 >>