Sen deme tezeden sevmek olarmış
Tale de tezeden güle bilermiş.
Küsüb gözü yaşlı geden mehebbet
Peşiman-peşiman döne bilermiş

Ürek bulud kimi boşalırsa da
Demek bulud kimi, tezeden dolur
Sonuncu şölesi titreyen şamdan
Ayrı bir şamı da yandırmaq olur

Sen deme tezeden sevmek olarmış
Köhne yaraları vaxt, zaman silir
Kesilen budaqla ölen ağaclar
Teze pöhrelerle dirile bilir

Ağlaya-ağlaya dünyaya gelib,
Biz ana südüyle gülmemişikmi?!
Her axşam sapsarı batan güneşi
Her seher tezeter görmemişikmi?!

Sen deme tezeden sevmek olarmış
Sevgi fürset deyil quş kimi uça
Ne de Kölgedir ki, qaçasan qova
Ya da sen qovasan, o senden qaça

Çixarsan qelbinden öten sevginin,
Bir gün de tenhalıq sıxacaq sıni
Kimese etdiyin yaxşılıq kimi
Mehebbet qarşına çıxacaq senin

İlk sevgi yuvadan düşen quçcuğaz,
Körpe qanadlare pöhrelenmeyib.
Mecnunun ahıyla uçan mehebbet
Min hiyle eliyle yere enmeyib...

Men ki, görmemişem sevgini susan
Mehebbet zirvede beslenen qarmış
Kim deyir, bir defe sevilir insan,
Sen deme her zaman sevmek olarmış