şaqlıq dövrü heç de hamı üçün eyni nağıllar alemi demek deyildir.
Heç de her kes uşaqlığını memnuniyyetle yada sala bilmir.
Heç de her zaman alınan hediyyeler, gezdiyin parklar ve eylence yerleri, sevgi ve şefqet dolu ana-ata qucağı deyildir uşaqlıq.
Bezen onun ele sert, ele unudulmayacaq qeder qeddar ve soyuq sifeti var ki, yada salarken üstünden iller keçse bele her şeyi indi olmuş kimi hiss edilir.
Mesele aclıq, sefalet, geyim azlığında deyil.
Söhber nevaziş ve mehebbet azlığından gedir.
Hetta söhbet sebebini çox vaxt anlamadan, cavab vermeye ixtiyarın çatmadan döyülüb-söyülmekden gedir.
Beli, heç gizlenesi deyil ki, bir çox ölkeler kimi Azerbaycanda da uşaqları fiziki cezalandırma halları baş alıb gedir.
Sebebi - guya terbiye vermek meqsedidir.
Uşaqlara qaba davranan valideynler öz hereketlerine bele haqq qazandırırlar ki, övladlarına söz tesir elemir.
Bes böyüklere söz tesir etmeyende onları da döymekle başa salmaq lazımdır?
Unutmaq olarmı ki, uşaqlar da İnsandır, sadece kiçik, bizden asılı olan, çaresiz insanlar!

İnsan xarakteri 3- 6 yaş arasında formalaşır.
Bu yaşdakı uşaqların yaddaşlarının kamera kimi her şeyi qeyd edir.
3 ile 6 yaş arasında döyülen uşağın o anda yaşadığı qorxunu bir ömür boyu unuda bilmir.
Pedaqoqlar qeyd edirler ki, ailede tez-tez beden cezasına meruz qalan uşaqlar özgeleşir, sırtıq, kobud, qezebli ve kinli olurlar.
Uşaq var ki, döyülmeye artıq "öyreşir" ve bu onun üçün gündelik heyat normasına çevrilir.
Uşaq da var ki, her acı söz, her sille yaddaşına silinmez iz qoyur, onu psixi cehetden sarsıdır.
İnamsızlıq yaranır ve özüne qapanma gedir.
Her iki halda insanın ferdi xüsusiyyetleri deyişilmiş olur ve bu onun gelecek heyatına da tesir edir.
Özü döyülmeye oyreşen ve bunun doğru olduğuna, valideynlerinin "gözel meqsedine" inananlar ise gelecekde eyni şeyi öz balalarına da tetbiq edirler.
Esebi ve qeddar ata-analara çevrilirler.
Bezileri ise bu terbiye üsulundan o qeder iyrenirler ki, övladlarına bir sille

[1] 2 >>