İnsan azacıq diqqet yetirmekle heç bir şübheye qapılmadan heqiqeti özü göre bilir.O, bezen heyat boyu keçirdiyi keşmekeşlere o qeder giriftar olur ki,öz güc ve şüurunu heyat mübarizesi yolundakı çarpışmalara serf edir ve onun asude vaxtı qalmır,neticede heqiqet haqqında düşüncelere yetişmek üçün fürset tapmır.Ona göre de insan heqiqetden qafil olur ve yaxud tebietin zahiri ve aldadıcı cazibeleri ile aldanaraq öz nefsi isteklerini ödemeye,
ömrünü şen keçirmeye meyllenir ve maddi dünya heyatının çerçivesinde mehdudlaşır.Maddi heyatın ve nefsin doğurduğu exlaqi sapınmalar insanın ali ve menevi heqiqete bağlanmasına engel töredir.Tebii olaraq bele bir veziyyetde insan hemin heqiqetin ardınca getmir,onu araşdırmaqdan vaz keçir ve nece deyerler,heqiqetden qaçır
.


Hemin veziyyete göre,Qurani-Kerim mexluqun yaranışı ve varlıq tebeqeleri arasında olan nizamlı düzen barede müxtelif terzde behs edir ve onların izahı üçün çoxlu heyati misallar ve deliller getirir.Çünki adamların çoxu,
xüsusile de tebietin zahirine aldananlar ve xoşbextliyi tekce maddi heyatın lezzetine bağlanaraq onu eyş-işretle keçirmekde görenler maddi ve hissi aleme o qeder alude olurlar ki,felsefi düşünce gücünden ve deqiq eqli-nezeri mühakime qüdretinden mehrum qalırlar.Allah-teala kelamında buyurur:
-"Öz hevayi-nefsine uyub perestiş edenler barede nece fikirleşirsen?Ele güman edirsen ki,onları islah ve terbiye ede bilersen?Ele bilirsen ki,onlar eşidir ve derk edir?Onlar dördayaqlı heyvan kimidir,ne haqqın sözünü eşidir,
ne de başa düşürler,belke dördayaqlı heyvandan beter haqq yolunu azmışlar"( Furqan:44)

Elbette, insanın heqiqeti gören gözü açılsa,haqqın ardınca yönelmek duyğusu işe düşerse,heqiqetler bir-birinin ardınca onun qarşısında cilvelener.O, haqq ve heqiqeti taparken onları bağrına basar ve her gün gerçek insani xoşbextliye doğru daha bir addım atar.

Gelin bizde bu xoşbextliye doğru bir addım ataq...