maneelerle mübarize aparırlar. Var gücleri ile çalışırlar ki, isteklerini heyata keçirsinler. Çox zaman onlar apardıqları bu mübarizenin mükafatını alırlar. Men deyerdim ki, o insanların isteklerinin heyata keçmesinin en böyük sebebi özlerine inam ve mübarize aparmaq güclerinin olmasıdır. Eger insanın ağlı, özüne güveni olsa her şey ede biler. Lakin ağılla, güvenle, ümidle beraber, en ön cergede men deyerdim ki, özüne inam olmalıdır. Bizim özümüze inamımız olmasa apardığımız mübarize de, beslediyimiz ümidler de boşa çıxar. Çalışmalıyıq ki, özümüze inamı heç zaman itirmeyek. Nece ki, ümidin bitdiyi an heyatın bitdiyini düşündüyümüz kimi, özüne inamı itirmeyi de heyatını itirmek kimi bilmeliyik.







Özüne inamla her şey etmek olar. Hetta en ağır xestelikleri bele müalice etmek olar. En dehşetli xesteliklere tutulan insanlar müalice almalarına baxmayaraq bezileri yaşayacaqlarına ne ümid edir, ne de ki, inanırlar. Heqiqeten de onlar heyatlarını qısa bir zaman içerisinde itirirler. Ancaq eleleri de olur ki, müalice almaları ile beraber özlerine inanır, ümid edir, yaşamaq uğrunda mübarize aparırlar ve neticesini de elde edirler. O insanlara sen nece oldu ki, bu xestelikle başa çıxdın sualı ile müraciet etdikde cavabları bele olur: “men aldığım güclü müalicelerle yanaşı eyni zamanda özüme hedsiz derecede inamım var idi. İnanır ve ümid edirdim ki, yaşamaq uğrunda mübarize aparsam mükafatımı alacağam ve aldım da. Gerek özüne inamı ve ümidi itirmeyesen”. Gördüyümüz kimi, inam her şey demekdir. Heyatda ümidle yaşamaqla beraber hem de inamla yaşamaq lazımdır. Eger o insanlar özlerine inamı itirib heyatdan ellerini üzseydiler onların da taleleri digerleri kimi olardı. Her birimiz çalışmalıyıq ki, özümüze güveni, inamı, hem de ki, ümidimizi itirmeyek. Güvenc, inam, mübarize ve ümid. Bu dördlük deyerdim ki, biz insanların heyatının en deyerli sözleri olmalı, bunu bir etalon kimi, pozulmaz qanun kimi qebul etmeli ve bu sözlersiz heyatımızı bir an olsun bele tesevvür

<< 1 [2] 3 >>