“Evlendikden 21 il sonra yeni sevgi parıltısına rast geldim... Bir müddet evvel heyat yoldaşımdan qeyri bir qadınla gezmeye çıxmışdım. Bu, heyat yoldaşımın teşebbüsü idi. – Onu ne qeder sevdiyini derinden derk et – deye heyat yoldaşım mene meslehet vermişdi... Heyat yoldaşımın, birlikde gezmeyi ve vaxt keçirmeyi tövsiye etdiyi hemin qadın anam idi. 19 il evvel heyat yoldaşını – atamı itirmişdi. Ancaq iş heyatım, gündelik meşğuliyyet, boynuma düşen mesuliyyet, üç uşaq atası olmağım – bütün bunlar anama tez-tez baş çekmeyime mane olurdu. Nehayet, bir gün ona zeng vurdum, şam yemeyine devet etdim. Heyecanla soruşdu: – Oğlum, halın necedir, sehhetin yerindemi? – çünki gec edilen zenglere adet etmemişdi, narahat idi. – Her şey yaxşıdır, ay ana – dedim, – seninle baş-başa qalmaq isteyirem. – Ele ikimizmi? – anam soruşdu. Bir qeder sükutdan sonra elave etdi: – Men de bunu çox isteyirem. Cüme axşamı, işden sonra yanına getdim. Bir az heyecanlı idim. Yanına çatdıqda o da narahat görünürdü. Qapının kandarında dayanmışdı, meni gözleyirdi. Eynine qeşeng paltar geyinmişdi. Vefatından qabaq atamın ona aldığı son paltarı idi, deyesen. Anam gülümsedi: – Hamıya dedim ki, bu gün oğlumla gezmeye çıxacağam. Sevindiler. Qayıtdıqdan sonra onlara danışacağım xeberlerin intizarındadırlar. Adi, ancaq debdebeli ve sakit yemekxanaların birine getdik. Anam qoluma girmişdi. Sanki ölkenin birinci xanımı idi. Eyleşdik. Menyudakı yemeklerin adlarını oxumağa başladım. Anamın gözleri yaxşı görmürdü. Odur ki, yalnız iri yazılmış herfleri oxuya bilirdi. Soluq dodaqları ile gülümseyerek üzüme baxırdı. Dillendi: – Vaxtı ile sen balaca olanda men sene bunları oxuyurdum. – Sene olan borcumun azacıq hissesini, bele şeylerle ödemek vaxtıdır, ay ana – dedim, – sen rahat ol. Şam ede-ede xeyli danışdıq. Söhbetimizde qeyri-adi bir şey yox idi: ötüb-keçenlerden, yeniliklerden danışırdıq. Başımız söhbete o qeder qarışmışdı ki, vaxtın nece keçdiyini hiss etmemişdik. Artıq gece yarıdan keçmişdi. Yemekxanadan

[1] 2 >>