Peşmançılıq
Heyat insanlara ne dersler
vermemişdiki...Bilirdim...Mende
dersler almışdım
çox...Sehvlerimi
görürdüm.Amma
peşmançılıqların ne faydası ola
bilerdiki.Hele birde bu
peşmançılıqları qebul
etmemek...Çox incilmişdim.İndi
ise incitmek növbesi mende
idi.Tek bele haqq qazandıra
bilirdim özüme.Yaralarım köz
bağlamırdı heç.Yaralarım
sağalsın diye intiqam
almalıydım.Bu intiqamların bir
çox yaxşıları incitdiyini bile-
bile,özümün ise insanlıqdan
çıxmasına sebeb ola-ola ne
qeder
qeddarlaşmışdım.Hamıdan
almışdım mene olunanların
hesabını.Rahat idim...Amma çox
yorğun...Gücsüz...Ruhsuz...Sensiz
...Arxama çönüb baxmağa
cesaretim yox idi.Geride
buraxılmış uçurumlar...Seni bele
itirmeye razı olmuşdum.Sende
buraxdığım izler,bağlanmıyan
yaralar...Bes menim Yaralarım
belemi deriniydi..?!Axı çox
sevirdim...Amma bunları bacara
bilmişdim...Demeli men insan
deyildim...Cemiyyet,etrafım,
satqın dostlarım bele etmişdi
meni.Ve ailem..!En çox destek
olmaqlarına ehtiyac duyduğum
anda itelemişdiler meni
kenara...Bu qeder sevgisiz
yaşamaq çetin idi...İnsanları
vehşileşdiren sevgisizlik
deyilmi..?!Kenara atılmaq
hissi,tenhalıq qorxusu...
Men heç peşman
olmamışdımki...Belke de sen
hemişe yanımdaydın deye.Bir
gün gedeceyin qorxusunu heç
hiss elememişdim belke...Axı
sen heç mennen
getmemişdin...Getdiyin gün ise
“bağışla” deye
bilmedim.Etdiyim sehvler
bağışlanılmaz idi.Bağışlanmaq
haqqını men çoxdan
itirmişdim...Amma yene deye
bilmedim ve sen getdin...!
Mense sehvlerimle baş-başa
qaldım.Fexr edirdim
özümle...Eyile
bilmezdim.Amma gecelerim
qorxulu filmlere
çevrildi...Yuxularım
sensizleşdi...Yorğan altında
başlıyan heyatımın çox göz
yaşına şahid oldu soyuq
yorğan.Men ise nehayetki
peşmançılıq hiss
edirdim.Peşman idim sözle
deyilmiyecek qeder.Amma neyi
deyişmek olardı.Çox gec atılan
addımlar meni uçurumun
kenarına qeder getirmişdi.Son
addım qalmışdı uçurumnan
aşağı düşmeyim üçün.Bir gün o
addımı atacağımnan

[1] 2 >>