Sevdiyimiz eşyanı,dostları yada sevgilimizi...
Sonunda ürekde qalan her zaman eyni duyğu,keder....
Çünki bitirilene öyreşmişik,sevmişik,bizimle olan beraberliyi üreyimizde saxlamışıq.Çünki o beraberliye deyer vermişik...
Ya o gözelliyi yaşarken,paylaşımı,kefi,secmeyi ve sevilmeyi birlikde hiss ederken....
Her zaman qorxmarıqmı???İçimizi en gözel anlarda bele her sarmazmı?
Bes biterse??Bes yox olarsa bu gözellik?Qorxusu.....
Elbette ki bitecek.Yaşadığımız xoşbextlikler,kederler her zaman bitmedimi?
Her zaman yerine başqa kederler,xoşbextlikler buraxmadımı?
Tökülen göz yaşları sadece özümüz üçündür..
O deyere sahibkende...bitirdiyimiz zamanda...
Çünki bizi esl qorxudan yalnızlıqdır....
İçimizde hiss etdiyimiz o gözel duyğuları uzunca bir müddet tekrar yaşamamaq...
Darıxmaq,darıxılmaq,sevmek,sevilmek,qucaq dolu sarılmaq,o bedenin canını hiss etmek....sevmek...
Hansı asan unudula bilecek hezzdirki?
Biten sevgilerde de,biten ömürde de yanaqlarımıza tökülen göz yaşları her zaman özümüz üçündür.
Çünki merkez her zaman bizik.Bizim sevdiklerimiz bizi sevmeli,darıxdıqlarımız darıxmalı,doğrularımız her zaman tek doğrudur.
Bes yanımızdakı insan?Onun arzuları?
Ne qeder o sevdiyimiz insana qarşı fedakarıq?
Vermeden neyi ne qeder ala bilerikki?

Netice yalnızlıq...
Bes bu qeder yalnızlıqdan qorxuruq,yaşanılan gözellikleri,paylaşımı yaşamamaq qorxusu ile itireceyimiz deyere ağlayırıqsa niye heyatda ince hesablar edirik?
Bilirsiniz xatirelerimde ele menalı,xoşbext anlar vardır ki keçen illere deyer.Tebii ki deyerler qarşılıq tapdığı zaman daha da deyer qazanacaqdır.
Artıq hesaba ehtiyac yoxdur.Heyata daha çox xoşbextlik vermelisen.Çünki itirme qorxusu sevgini ölmsüz qılar.
Çünki ayrılmağında bir vehşi dadı vardır.
Ele vehşi dad ki dayanılacaq kimi deyil
Çünki ayrılıqda sevgiye aiddir.....