Yoxluğun içimde ateşden bir köynek. Her gün yenisiyle deyişdirirem. Her gün bir evvelkinden daha çox yanır canım. Her gün bir evvelkinden daha çox ölür ruhum. Senin sevginle heyat taparken diger terefden yoxluğunla bir az daha yox oluram...

Yoxluğun içimde fırtına evvelki bir sessizlik. Her zamankinden daha çox durğunum, her zamankinden daha çox yaralı. Külekde yolunu çaşmış bir kepenek kimi salınır cansız bedenim sensizliyin girdabında...

Sene deli kimi aşiqken qollarımın hemişe boşluğu qucaqlaması acı verir. Sözler toxunuşların yerini almır. Buna göre ne söylesem hemişe yarım ne yazsam hemişe eskik qalır...

Seni sensiz yaşamağa alışdım demişdim ya.. Yalan danışdım sene. Özümle birlikde aldatdım seni de.. Bir ovuntu idi qeyri-mümkünlüyüne qarşı.. Bir teselli idi çaresizliyimize nisbet.. Hanı sensiz yaşaya bilmem men ölerem demişdim ya sevgili.. İndilerde nefessiz qalmam buna göre.. Men sensizim yoxluğunda.. men nefes ala bilmirem.. men ölürem sevgili.. men ölürem.. yoxluğun ölümün diger adı...

Bu günlerde qeribe bir hal var üzerimde.. Alışdım sandığım yoxluğun üreyimi ezir. Mahnımızı dinleye bilmirem artıq.. Qeyri-mümkünlüyün ruhumu yandırır. Mahnımızdan axan her melodiyayla, gözümden axa bilmeyen kristal göz yaşlarım üreyimi ağrıdır..

Hanı deyerler ya, "getmekmi çetin qalmaqmı"...men bu problemin cavabını verirem indilerde gece gözlüm. Menim üçün en çetini idi eşqini sensiz yaşamaq, seninle sensizliyinde qalmaq..
Her şeyi ardında buraxıb da getmek.. ruhunu emanet götürdüyün yere teslim etmek..

Adını qurudulmuş bir gül kimi üreyimde saxlayıram
bu sevgini senden uzaqda sensiz yaşayıram
ne sesin var ne qoxun

"hansı günahın evezi senin yoxluğun?!"