izleri ...

Hara baxsaq gözlerimiz bir az mavi, bir az hercayi, hara getdiyimizi ne etdiyimizi bilmeden dolaşıriq köhne xatirelerin keçdiyi yerleri.

Men ölecem gülüm kimse bilmesin, üreyinin gül yanına qoy meni kimse görmesin ...

Acılar sovurur indi xatirelerimizi, bilmediyimiz seferlere çıxırıq her gece ... Küleklere buraxıb xeyallarımızı, şeirler sovururuq qaranlığa. Ümidsizce bir uçurum kenarından özümüzü boşluğa buraxaraq ... Öldürürük içimizde qalan ne varsa eşqden, sevgiden, sabahdan yana ...

Tutaqki,heç yaşamadıq biz neğmeler söylemedik küleklere ... Burax ağ denler düşsün saçlarımıza ezab renginde, kimse bilmesin ...

Deyilecek son bir neçe sözdür belke dilimizde düyünlenen ve duyğuların hell edildiyi yerden telleri qırıq bir skripkanın köksünden inleyib sızaraq ve sızlayaraq içimize basdırılan zülmet gecelerde ..
Maviler üstünü qara xeyallar örtdüyü tenhalığımızı, içimizde gizli sesleri vurarken yorgunluğumuzu ...

Her skripka sesi bir az kederlidir gülüm inleyen tellerinden ... Belke bezmişdir bizim kimi köhnelmiş, yorğun kederli sesinden ....

Payızın nefes yanaqlarına
mahnılarını üflerken külek
qırıq bir skripka telinde
burax sızlayıb dayansın ömrümüz

Men ölecem gülüm kimse bilmesin, bir payız yarpağının xışıltısına qoy meni, oğlunu itirmiş bir atanın gözlerindeki derin hüzne, üzümdeki küskün kedere, bir skripkanın kederli iniltisine qoy meni, külek olmasın ...

Men ölecem gülüm kimse bilmesin, bir Dağbaşı Yalnızlığının sessizliyine defn et meni sular bilmesin ...

Bir Şeir'in isti üreyine burax sevgimi, Men ölecem gülüm kimse görmesin ...

<< 1 [2]