anda ümidleri kesiler. Harun meclisdekilere deyir ki, ele bimeyin bu cümlesi ile mene nese yaxşı bir şey demek isteyib. Demek istemeyib ki, sen şadlanırsan, sevinirsen. Eslinde mene burada yaxşı bir söz demek istemeyib; isteyib desin ki, sen o zalımların veziyyetindesen ki, sen o zalımlara benzeyirsen ki, hansılara Quran işare edir. Hansılar ki, o nemetlerden sevinibler ve qafil olublar. Yeni bu sevincle beraber, bunlarda qeflet de emele gelib. Amma bir gün qapıları döyüler ve bu qefletden ayılarlar.

<< 1 [2]