bilmesinden daha yaxşıdır.

Adeten 7—9 yaşlarından başlayaraq oğlanlar ve qızlar arasında “parçalanma” baş verir, öz cinsinin nümayendelerine qarşı maraq artır. Ailede bu, oğlan uşağının ataya meyl ve mehribançılığı, qızın ise anaya daha da bağlanmasında özünü gösterir. Bu mühüm cehetden şexsiyyet arası münasibetlerin gelecek inkişafı üçüm istifade ötmek lazımdır. Semimi söhbetler, birge “kişi” ve ya “qadın” meşğeleleri valideynleri ve uşaqları yaxınlaşdırır, müxtelif meseleler haqqında uşaqlara böyüklerle meslehetleşmeye, öz sirlerini ve arzularını onlara açmağa kömek edir. Bu zaman böyükler yaşlılar uşaqların inamını, uşaqlar ise valideynlerin onlara gösterdikleri ciddi münasibetleri hiss edirler. Uşaqların ele bu yaşında böyüklerin onlara örnek olmaları çox vacibdir. Atası qadına qarşı hörmet, mehebbet haqqında ne cür yaxşı, gurultulu sözler dese de, öz münasibeti, hereketleri ile dediklerini heyatda, öz ailesinde eyani şekilde göstermese, sözde bir, işde başqa münasibet gösterse onun dediklerinin heç bir tesiri olmayacaqdır.


Cinsi terbiyeni kim vermelidir?
Şübhesiz ki, birinci növbede valideynler. Sonra mektebeqeder uşaq idarelerinde terbiyeçiler, mektebde — müellimler, hekimler, tibb işçileri, böyük yaşlılar. Amma bu terbiye işleri bir istiqametde aparılmalı, bir-birine zidd fikirler, meslehetler olmamalıdır; Bir sözle, cinsi terbiye böyük yaşlıların — valideynlerin, hekimlerin, müellimlerin qurduğu bir sxemle aparılmalıdır. Bunun üçün xüsusi edebiyyat oxumaq, mühazirelere qulaq asmaq, meseleleri birge müzakire etmek lazımdır.

<< 1 2 3 [4]