Ve gedirsen… Bilirdim
gedeceyini… Hem de ilk geldiyin
günden… İlk defe “senden heç
yere getmeyeceyem” dediyin
zamandan…
İlk defe “sen her şeysen,seni heç
bir şeye deyişmerem” dediyin
zaman eslinde men bilirdim
gedeceyini… Eşq budur,deyesen?!
Getme deye bilmediyim kimi,
gelme de deye bilmedim… Deye
bilmezdim…Bir az da olsa menim
olmağın, bir az da olsa mende
qalmağın bes idi mene belke de…
Heç menim olmamağındansa…
Belke de bes idi mene yalan
olduğunu bilerek verdiyin
sözlerle yaşamaq… Bir az da olsa
eşqi seninle dadmaq…
Bilmirem…Belke de bilirdim,
ancaq imkansıza inanmışdım…
Getmeme ehtimalına
qapılmışdım… Belke de getmeyini
istemediyim üçün idi… Bütün
bildiklerimi, bütün inandıqlarımı
unutmaq istedim ve açdım
qapılarımı belke de… Kim bilir…
Yaşamadığım bir şeyi dadmaq
istemişdim belke de seninle…Bir
güne bir ömür sığdırmaq
istemişdim… Heç belesini
yaşamamışdım… Belke de onun
üçün açdım qapılarımı bütün
cesaretimle… Xoşbext sonla
bitmeyeceyini bile-bile…
Sevdiyini bilirdim… Gederken
bele, üreyinde olacağımı
bilirdim… Belke de efsane olmaq
istemişdim…Xatırlayırsanmı, her
defe sene “esl sevgiler qovuşmur,
bax Leyli-Mecnun qovuşmadı”
deyende, gülürdün mene, “biz
qovuşacağıq” deyirdin…İki nefer
sevende, qovuşmursa, bax o
efsane olur…Biz de efsanelere
qarışdıq, birdenem…
Kim bilir, sonum ol istemişem
belke de…Sensiz seni
yaşamaqdansa…Seni heç
bilmeden, seni heç dadmadan bir
ömür yaşamaqdansa, senli keçen
qısa bir zamanın ardından son
olmaq istemişem belke de…
Sen uzaqlaşarken, her atdığın
addımda yox olmaq istemişem
belke de…
Belke de heç ne istemirdim…
İstediyim birce şey sadece sen
idin…Sen de getdin…
Desem ki, üzülürem, desem ki,
peşimanam, inanma… Men sende
özümü tapdım ve ele sende de
itirdim… Belke de men sadece
sende yox olmaq isteyirdim…Kim
bilir… Belke de…