Bayırda beyaz qar yağır...
Evlerin işıqları,bir ocağın istisi,minlerle üreklerin işıq saçan dünyasıdır... Her evde şam ağacları bezenir,hediyyeler alınır,duyğular tezelenir,günler tezelenir,ürekler sevinir...Bu xoş gün bizim ailede de yaşanır...Her kes zeng edir,bir-biri ile tebrikleşir,xoş sözler deyir... Men de seni tebrik etmek üçün öz dünyama çekilib seni andım...,bu qarlı günde...Bayıra çıxıb beyaz qarın içiyle getmeye başladım...Ele bu andan duyğular,istekler yazılmağa başladı... Getdim...,getdim...! Beyaz qara bürünmüş bir ağacın yanında durdum...Küçenin fenerinden düşen işıq bu yeri ele NUR-a qerq etmişdi ki,bir anlığa duyğulara büründüm... Bu günün sensizliyi meni çox sıxırdı...Sanki,özümü dünyanın en yalnız insanı sayırdım...Gözlerimden axan yaş damlası beyaz qarı eritdi...Qar altında xezel yarpaq görünürdü...O, yarpağın arasında aylar önce sene yazdığım,sonra nedense cırıb atdığım vereq parçasını oxumağa başladım... Qulaq as...! -Bu qar kimi ömrüme bir tale istemişdim...Beyaz tale senin olsun...! -Her anı xoşbextliye belenmiş bir ömür istemişdim...Bu ömür de senin olsun...! -Heyatım boyu kiçik bir evin xeyalını qurmuşdum,içi sevgiyle dolu bir dünya...Bu dünyam da senin olsun...! Qelbimde hele neçe-neçe arzuya yetmeyen ümidlerim,hele ne qeder sene yazılacaq setirlerim var...Bu setirler senin olsun...! En sonda sene bir arzum var...Hesretinde olduğun en gözel günler senin olsun...! Ayrılığın menim olsun...!