Neye göre bezen içimizden keçeni deye bilmirik? Üreyimiz istese de dilimiz susur... Bezen sadece soyuq baxışlarla kifayetlenirik... Neye göre?
Bir soyuq baxış ya bir kelme acı söz? Hansı daha tesirlidir? Sağalmayan söz yarası belke?... Söyledikden sonra peşman olduğumuz sözler... Ve bu peşmanşılığın üzr istemeye vadar etdiyi anlar... Amma külek üzr istese ne fayda...budaq bir kere qırıldı... Bağışlayarıq bezen... Ancaq qelbimizdeki o inciklik qalar çox vaxt, belke bir müddet, belke de ömür boyu... Kölge tek izler insanı... Rahat buraxmaz... Her baxdıqda sanki yeniden tekrar edirmiş kimi çırpılar üzüne hemin sözler... Unudulmaz heç vaxt...
Bezen ise susmaq qızıldır düşünüb danışmarıq... Hansı ki, ağızdan çıxacaq o bir neçe söz çox şeyi deyişe bilerdi... Söylemerik... İçimizde saxlarıq...
Bezen ise neye göre söylemedim deye çekdiyimiz peşmançılıq... Neye göre susdum? Niye içimden keçeni demedim? Amma bunun üçün de gec olar bezen... Danışmağın da gec olduğu zamanlar var...
Ürek yanğısı ile ''Bu da mene bir ders oldu'' desek de zamanı geri qaytarmağı bacarsaq her şeyi tam deyişmek isterdik... Kimiler demeye peşman olduğu sözleri üreyinde gizler, kimiler ise üreyinde gizlediyine göre peşman olduğu sözleri deyerdi... Gözler qelbin aynası olsa da bezen sözler daha keskin olur...