Tereddüdde idim...Bir ağırlıq çökmüşdü üreyime. Unutmaq isteyirdim. Zamanın axışına buraxmaq isteyirdim özümü. Ancaq alınmırdı... Vicdan ezabı deyesen bu idi. İştaham qaçmışdı. Yemek bele yeye bilmirdim. Düşünceler ve xeyallar gederek meni esir etmişdi. Artıq ruhumun düz ortasında mehkeme salonu qurulmuşdu.
Nefsim vekil, vicdanım hakim, müttehim men, zererçeken bir Qırıq Qelb...
Bir qelb ki düz ortasından yarılıb iki yere... Her terefi yara içindedir. Eli ile meni gösterir.
"Günahkar sensen, meni qırdın" dedi.
Kimse kenardan durmadan gülür, nefsim ise meni müdafie etmeye çalışır. Sen haqlı idin, haqlarını müdafie etdin-deyir. Ancaq nefsim ne qeder müdafie etse de, vicdanımın üzü gülmür. Nefsimin sesi artıq batıb, ancaq mehkeme salonunda hele de meni müdafie edir.
Qırıq Qelb ortada dayanıb, gözlerinden yaş axır. Vicdanım meni günahkar bilir. Getdikce böyüyen bir qayanı çiyinlerime yükleyir. Daşıyacaqsan-deyir. Cezam ne qeder davam edecek deye soruşuram. Qelbi gösterir. "O qırıq olduğu müddetde cezalısan" deyir.
Bir qelbe baxıram, bir de çiynimdeki qayaya.
Ne edeceyem-deye düşünürem. Bu zaman ağıl yanıma gelib, qulağıma nese pıçıldayır. "Tek çaren var, get yanına, üzr iste, könlünü al" deyir.
Qürur çıxır qarşıma:
- Heç vaxt üzr isteme, günahı var idi. Sen meni qırmamalısan.
- Bu daşı çiynimden ala bilersenmi? - deye qışqırıram.
- Xeyr, elimden gelmez - deyir.
- O zaman get!
Yene qelbe baxıram.O da küskün halda göz ucu ile mene baxır. Hafizem qelbin mene etdiyi yaxşılıqları xatırladır. Getdikce acım artır.
Seher vaxtı iki ağ melek yanıma gelir. Biri tevazökarlıq, digeri merhemet. Qollarıma girirler, vicdanım da arxadan iteleyir, qelbe doğru gedirem. Yeridikce ayağımıın altında sesler gelir. Baxıram, qürurum ve nefsim ayaqlarımın altında parçalanır.
Qırıq Qelbin yanına çatdım. Mesum gözleri yaşlar içinde mene baxır.
Peşimanlıq içinde deyirem:
- Eff et. Sen haqlı idin. Barışsan, söz verirem, bir daha seni qırmayacağam.
Tereddüdle mene baxır. Peşiman

[1] 2 >>