Seher seninle oyanmaq gözel idi. Gözlerini gözlerimde açmaq vardı. Nefesin nefesimde..
Yeni günü körpe qoxun ile başlamaq gözel idi..
Ve heyata açıqca gülmek vardı seninle. Hansı güc qopara bilerdi seni menden, senden başqa? Hansı pislik poza bilerdi yaxşılığımı? Hansı yağış islada bilerdi bağçamdakı çiçekleri?
Sen menim sessizliyimdeki ses, qaranlığımdakı işıq, aça bilmediyim qapıların açarı, sen menim… Ruhum!!
Sevincimin en gözel yerinde fikre getmeklerin boşuna deyilmiş. Gülüşünle gülerken ağlamağı öyrendim. Sen özünü gülüşlere mecbur ederken, gözlerin çoxdan pıçıldamışdı hüznlerini.
Beli heç bir güc qopara bilmezdi seni menden. Senden başqa. Ve senden başqa heç kimin mane olmadığı bu sevgiye sen, yene sen, hemişe sen. Son sözü söyleyen de sen.
Günlerin bir günü getdin. Uşaq vaxtı anamın yuxuya getmek üçün izah etdiyi hekayeler kimi, yaşadığım, bitende yuxuya daldığım nağılı danışıram. Sen yaşadığım hekayem, gözlerimi açanda iten gerçeyim.
Neçe seher gözlerimi boşluğa açmalıyam tekliyime öyrenmek üçün? Neçe Güneş qurudacaq islanmış küçelerimi? Neçe?
Ayrılıq qovşağında kesişdi yene yollarımız. Senin hemişe getdiyin, menim hemişe baxdığım...
Qaçıram! Özümü qovuram ve heç dayanmadan qaçıram. Özümden uzaqlaşmaq istedikce sene yaxınlaşıram. İşığım çatmır qaranlığımı işıqlandırmağa. Heç mövsüm quşu ola bilmedim bilirsenmi. Soyuyan mövsümlerden bir başqa isti fesile qanad çalmaq ile keçdi ömrüm.
Seni menden heç bir güc qopara bilmezdi. Senden başqa. Bir yaram var qanayan, heç bir duz çatmaz üstüne basıb üreyimdeki yaşları dayandırmağa.