Quru bir yarpaq parçası düşdü yere. O yarpaq men idim, ezildim, büzüldüm, üreyim yandı ve qışqırdım. Hüç kimeşitmedi, ne de olsa kiçik bir yarpaq idim, yalnız. Qışqırmağın lazım olduğunu düşündüm sesimi eşitdirmek üçün, sesim qısıldı, içime bağlandım, bir müddet sonra sesim heç çıxmırdı.
Öz başıma, dar bir küçede, sekinin gizli bir küncünde dayanırdım elece. Bezen külek esir, bir o terefe bir bu terefe uçurdum. Ümidim qalmamışdı artıq, heyata qarşı çıxa bilmezdim, meğlub olmuşdum. Halbuki ne qeder de cesurdum ve heyata qarşı dimdik dayanan bir bedenim vardı. İndi buralarda olmaq meni üzürdü, ağladırdı ve pis edirdi. Amma faydası da vardı. O da sevgi kederi. İndi yerde, heyat qarşısında büzülmüş biriyken sevginin ne ehemiyyeti vardı ki. Tebii ki, yox idi.
Heyat qarşısında meğlub olmağımın iki sebebi vardı. Onlar da eşq ağrısı ve küreyime yüklenmiş, ağır, ezab çekdiren mesuliyyetlerim. Mesuliyyetler eşq qeder ağır, sevgi qeder süründürücü deyildi heç bir zaman. Bezen meni o qeder yorğun salırdı ki.
Amma sevgi deyende bir ağrı başlayar ki, başımdan bedenimin her parçasına qeder. Bu ağrı çekilmez, zeher olan heyatı, daha da zeher eden bir ağrı idi. Güclü idi, böyük bir çinar ağacının bir budağından düşmeyimi temin edecek qeder merhemetsiz idi.
Quru bir yarpaq parçası kimi heyatdan düşende, bir çox şeyi bildim. Bunlar heyatın ele özü idi. Qocaldıqdan sonra başa düşülen ya heyatda edilmeyecek şeyleri bax men de heyatdan düşdüyüm an bildim.
Bildim, amma çox gec idi melumatlarımı tetbiq etmek üçün. Her şey bitmişdi ve men indi hereketsiz, elece dayanan heç bir işe yaramayan biriyem. Menim üçün çox gec bildiyim gerçekler artıq heç bir işe yaramaz idi. Artıq geri qayıt deye bir şey mümkün deyildi.
Halbuki heyata yapışa bilseydim, bir daha qeyri-mümkün sevgilere inanmayacaq, bir daha heç aşiq olmayacaq, sade insanlarla bir daha heç bir münasibetde olmayacaq, işlerin yolunda getdiyi bir heyat üçün elimden geleni edecekdim. Amma çox teessüf ki reallaşdıra bilmedim. Belece

[1] 2 >>

[RiHanNa] [OFF] (21.05.2011 / 17:14)