Seni seyr edirem uzaqdan, heç ferqinde deyilsen. Ele baxıram, gözlerimiz heç bir-birine deymir. Sende mene aid bir parça var, onu axtarıram.

Hamısı bir xeyal ola biler, hamısı ağılımın oyunlarından ibaret de ola biler. Qanıma sızmış bir virus kimi, dibden - dibe batır belke düşüncelerim, kim biler?

Sene çekilirem… Qeribe bir hal… Qefleten içime bir sıxıntı düşür, elimi uzadıram. Görürem ki, yasdasan. Hiss edirem bezen ağrını, üreyinin içinde gezen o üsyankar sızını dinleyirem.

Qeder belke bizi birlikde yazmışdır, yazmışdırmı? Hamısı sade bir tesadüf, hamısı axmaq bir fantastika ola biler. Heç toxunmadığım bir ele, toxunduğumu ferz etmeyin heyasızlığındayam.

Heç danışmadan razılaşa bilerikmi seninle? Yalnız gözlerimizle izah ede bilerikmi isteklerimizi? Sen meni, menim seni göre bildiyim qeder yaxşı görersenmi?

Seni seyr edirem uzaqdan, öz xülyadasan. Bir yarpaq kimi sovrulursan külekde. Azad sanırsan özünü, üsyankarlığından uca bildiyini düşünürsen. Halbuki gözün ala bildiyi qeder yuxarıdasan.

İzleyirem seni, havada süzülüşünü.. Bir aşağı, bir yuxarı salanan bedenini.. Bir dalğa qeder dağıdıcısan amma küleye bele qarşı qoya bilmeyecek qeder narınsan.

O özünden razı duruşunun altında saxladığın uşağa baxıram. Ağladığını görürem. Tek başına, bir yastığa sarılıb, qısa ve soyuq bir yuxuya bele hesret qalaraq gözlerini tavana tikdiyini bilirem.

Bir qehveyle pozulur her şey, bir rumka rakıyla da düzeler belke! Bir tünd söhbete baxırsa hekayemiz, danışıb gederik.

Sen ve men, bir yerlerde qarşılaşmağa hazır olduğumuzda; qismet bu ya, önümüze mütleq başqaları çıxar. Eşqe geden yolu bağlayarlar belke, qismet öz yazdığı nağılı pozar.

Ayrıca kim demiş qurbağalar kişi olar deye? Bezi qurbağaları öpsen, içinden şahzade çıxar!