Heç bir yere getmir, seni yox saya bilmirem. Çengelli bir iyne kimi iynelenildi üreyime ve men bu deşik ürekle yaşayıram sanki.
Delik üreyimin, üreyimin en künc yerine qeder hiss edirem boşluğu, yoxluğu.
Eyni yuxunu görmek isteyirem eslinde onunla.
Ayrı mekanlarda da olsaq da, eyni yuxunu yatmaq, eyni yuxunu görmek. Göz bebekleriyle, beynin arasında gedib gelmek, üreyindeki yuxuya getmek isteyirem.
Ve oyananda kaş ki, gerçek olsaydı deyirem. Mene qoyub getdiyi sevgi kimi yarım yaşayıram bu günlerde her şeyi.
Başlayıb bitire bilmediyim yazılarım, sonuna qeder gelib amma oxuya bilmediyim kitablarım, dalğın-dalğın getdiyim yollarım, son sözünü heç cür söylemediyim cümlelerim var.
Her şeyi sevgimiz kimi yarım yaşayıram.
Sanki bütün dünyam, dodağımdakı yarım bir öpüşün dadındadır.
Axmaqlayıram, axmaq cavablar verirem. Ezab veren o gerçeyi, insallarla paylaşmadıqca da sevdiklerim qorxur menden.
Hamıya yad, uzaq, ferqli oluram bir anda...Keçe bilmediyim insanların keçmyine icaze vermediyim bir divar!
Ne onu yaşa bilirem, ne de sevdiklerimle xoşbext ola bilirem.
Heç bir helli olmayan riyaziyyat misalı kimi, cavabı olmayan bir sual kimi beynimi inciden ağrıdan bir hissdir bu..
Ezab çekdikce yazı yazıram, yazdıqcamı ezab çekirem bilmirem!
Bu qeder ezaba baxmayaraq hele de niye seni sevirem?
O gedende tek qalmayacağımı bilirem, amma onsuz izdihamlardan daha böyük bir yalnızlıq ola bilmeyeceyini de bilirem.