oxuyurdu minim.

Yox, yoox bu da olmaz dedim.

Onu da ezdim atdım yere.
Sonra başqa vereq götürdüm.Bir dodaq çekdim

Evvel böyük çekdim,bütün dünyaya meni sevdiyini demesi üçün.

Sonra sildim, kiçik çekdim,sadece mene seninem demesi üçün.Dodaqlar o qeder ince ve safdır ki, yalan bele danışsa sözlerinden nur çıxardı.

Amma bu da canlandı,qorxdum birden mene nese deyer deye.

Çekindim,onu da tez ezdim atdım yere.
Sonra yeni vereq götürdüm.Uzun saçlar çekdim.

İpek kimi parlaq saçlar,her telinde bir heyat yazılan saçlar.

Amma otaqdakı hava sanki saçların kiçik tellerini terpedirdi, tez onu da ezdim atdım yere.

Artıq ne çekecekdim ki?!

Yere atdığım kağızlara baxırdım,sanki bir ses gelirdi:-“birleşdir bizi,bir araya getir!”

Götürdüm vereqleri.Tek-tek açdım stolun üstüne qoymuşdum…
İnanmayacaqsınız,amma men onu çekmişdim!

Ayrı-ayrılıqda men onu yaratmışdım.Sadece bir araya getirmek lazım idi.

Bacarmadim.
Men o kağızları yandırdım.

Sonra yeniden masama oturub yeni götürdüyüm vereqe en son bu sözü yaza bildim:

“Seni kimse görmesin deye, seni menden başqa kimse sevmesin deye seni sadece qelbime çekdim!”

Şekli çeke bilmedim,amma bu yazını bir şekil kimi çerçiveye salıb evden asdım.

<< 1 [2]