Könlüm kimsesiz bir ev idi,insan nefesine hesret.Geldin...henirinle isindi.Qışın evvelinde güneşe aldanan ağac tek.Getdin...İtdin buludlarda ay kimi,oturmuşam üzü qaranlıq var-yoxu elinden getmiş biri kimi.
Kiridecem üreyimi,kiridecem derdi,qemi.Unudacam bu günden seni....Çox da ki,
Dodağının hesretinden çat-çat olub dodaqlarım,buza dönüb yanaqlarım.Yanına gelmek üçün üreyimden işare gözleyir ayaqlarım.Gelişini ümid edib,yol gözleyir gözlerim.Elimde qelem titreyir,qan ağlayır sözlerim.
Alışacam,alışacam yalnızlığa.Sen.... Menim ömrüme qılınc,başıma qaxınc,sevincimin qenimi.Ah bilmirem,bilmirem ne istediyimi.
İndi ise yalnızam.Qaranlıq otaq,hezin musiqi ve çox yumuşaq olmasına baxmayaraq mene daş kimi görünen soyuq yataq.Bir de en mehşur ressamın kederli eserine baxırmış kimi,tavana zillenmiş bir cüt nemli göz.Dinlediyim hezin musiqinin sözlerine diqqetle qulaq asıram ve her cümlesinde özümü tapıram.Ağlamaq isteyirem hönkür hönkür,qışqırmaq isteyirem,üsyan etmek isteyirem hamıya ve her şeye.Etirafım da onlarla insan olmağına baxmayaraq içimde ki,sıxıntını derdi heç kimle bölüşe bilmirem.Tekce onun xatıreleri olur menim hemdemin.Her şey menasız gelir .Saf körpenin gülüşünde,coşğun dalğalarda,en gözel şairin en gözel şeirinde heç bir mena tapa bilmirem.
Axı men bunlara nece alışacam.Sensizliye,yanlızlığa nece öyreşecem bilmirem.
Halbu ki,Baharda sevmişdim seni.Seni de sevmişdim baharı sevdiyim kimi.