Getdin ilk defe bu gece, buradayken yaşadığın evin qarşısından keçirem, eynile senin mene geldiyin kimi, bu defe men sene gelirmiş kimi..
Evin bütün işıqları yanır, yüngül ara var perdenin aralığından içeriye baxmağa çalışan gözlerim, yoxluğunu bile-bile seni axtarır..

Sonra da balkona yönelir baxışlarım; qapını açıb, balkon demirlerine söykenerek, üzünden azalmayan ve her yanımı işıqlandıran o isti gülümsemeyinle:
"Yuxarı çıx, bir stekan çay içek"
-deyen sesinle xeyal edirem seni, sızlayan üreyim ve ümidi qırılmış baxışlarımla..

Mene geldiyin yollarda qalan ayaq izlerinin izlerini izleyerek gedirem, bu defe senin eksine men sene gelirem..
Geri dönüşde eyni yolu istifade etmek istemirem, yoxluğunda seni burada yaşamağın daha çox üreyimi ağrıtmasını istemediyimdendi bu..
Halbuki üreyim, belke ayaq izlerin qalmış bu küçeden israrla tekrar keçmek isteyir bu gece, men istemesem de..
Ve bu cümleleri bu an tekrar evinin qarşısından pencerenin işığına baxaraq keçerken yazıram, bu defe aralı qalan perde bağlanmış yalnız işıq görünür..

Xeyal etmirem az evvel xeyal etdiklerimi, göre bilmedim, incimişem..
Bu an yene bu evden, bu küçeden uzaqlaşarken bir defe de arxama dönüb baxıram; pencerendeki işığa, artıq senin yerine başqalarının yaşadığı bu eve..
İçimi işıqlandıracağı yerde üreyimi en derin qaranlıqlara basdırır bu işıq..
Men son defe bu duyğularla baxıram bir zamanlar senin yaşadığın, bütün izlerini qoyub getdiyin bu yerlere..

Meni artıq heç bir zaman çaya devet ede bilmeyeceyini bilmeyin ağrısıyla..
Sonra etrafımda hüren başıboş küçe itleri qorxudur meni, eynile sen mene gelirmiş kimi..
Kim bilir neçe defe seni qorxutdublar.. Doğurdan çox qorxuram, amma bu defe itlerden deyil;

Uzaqlığından..
Sensizliyimden..
Ve zamanla daha da artan hesretinden qorxuram..