Sevmek sebebsiz başlar!

Sevmek sebebsiz başlardı, ele bu yazı a ele başladı, evvel kağızı sevdim, serdim önüme, sonra qelemi sevdim, aldım elime ve heç sebebsiz başladım süd kimi ağ kağıza üreyimi tökmeye..
On illik sevgiye özünü hesr etmiş bir keçmiş qarşımda dayandı, üreyim hetta ruhlar aleminde öyrenmişdi sevmeyi, evvel sevgilerin en böyüyünü içine yerleşdirmişdi allaha qarşı duyduğu, ki onun sevgisinden dünyaya imtahan üçün gönderilmişdi.

Sonra ruhunun bedene sarılan vaxtınında olduğu bedeni sevdi, onun varlığı üçün bütün seyleri serf eden adama adını bele bilmediyi, sonra ana demeyi öyrendiyi insanı sevdi..
Gözlerini ilk açanda onu ürküden dünyanı tanıyıb sevdi, tanıyıb sevmekden imtina etdi..

Böyüdü, böyümeyi sevdi. Getdi, getmeyi. Ağlamağı bele sevdi çetin zamanlarında, tekliyi sevdi izdihamdan sıxılanda ve kütleni sevdi teklikden qorxanda..
Oyuncaqları oldu, barbisini sevdi? amma onunla oynamağı deyil! Yoldaşları oldu bir çox, sevdi onları da.. Kimileri çoxdan unutmuş olsalar da!

Sevmekden imtina etmeyenlerini sevdi, Dost bildi! Dost bildikleri de unutdu bezen, getdi.. Çıxıb getmeyi deyil, qalmağı sevdi, qalıb sevmeye davam etmeyi..
Sevmekden heç imtina etmedi!
Bir gülü sevdi; budağında dayanan, mövsümleri; tebieti zaman içinde rengden renge rengleyen..

Mektubları; uzaq diyarlarda sevilenlerden bir neçe setire sıxışdırılmıs hesretleri daşıyan, tebieti, heyatı, varlığı, yoxluğu hamısını sevdi.. Parkda oynayan uşağı sevdi, yanında oturan, üzüne bele baxmadığı qızı..
Sevdi, sebebsiz..
Aşiq olmağı sevdi sonra, üreyine oturan o duyğunu, o deli eden, bir anda terledib bir anda soyuqlayan, ellerini titreden, üreyini ağladan, ağılını başından alıb uzaq diyarlara daşıyan, hesretleri qovurub isti-isti üreyine töküb dağlayanı, ağladanı, güldüreni..

Sevdi heç bes etmedi, sebebsiz başladığı seferinde yol almaqdan imtina etmedi..
Sevdi, Sevdi, Sevdi..
Gün oldu qapını sebir çaldı, heç tereddüdsüz buyur dedi içeri, "Meni qonaq et, ne vaxt

[1] 2 >>