Üreyimdesen, ağılımdan da heç çıxmırsan, düşünüb gedende ağlımda sen olursan.
Gözlerem dolur, istemeden de olsa, özümü tuta bilmirem.
Göz yaşlarımı görenler olub, noldu yene deye soruşanda
Qışqıra-qışqıra, qışqıra-qışqıra onu sevirem, ona aşiqem deye bilmirem heç vaxt.

Sebebmi, soruşma, menden soruşma, ele doluyam ki, artıq içime sığmıram.
Onsuz ola bilmeyeceyimi bildiyim eşqime uzanmaq isteyirem, tuta bilmirem.
Doyana qeder sarılmaq, qoxlamaq isteyirem, xeyalınden başqası olmur.
Çünki sene zererim olmasın deye senden uzaqdayam, amma seninle yaşayıram.

Gizlice sevdim, içimden sevdim, üreyimle sevdim, kimseye deye bilmedim.
Xoşbext olduğum günüde, en çox ağrı duyduğum anda üreyime basdım.
Hamısını, ne varsa, içime atdım, böhrana düşdüm, her şeyin bitdiyini sandım.
Heyatımın onsuz ola bilmeyeceyine inandım, o çaresizlik anını gördüm.

Olmayacağın mekanda, özümünde ola bilmeyeceyini, partlayacağımı gördüm.
İzah edirler e, sevgi, eşq hekayelerini, onda men de sevdiyimi gördüm.
Onun terifine, sözlerin, cümlelerin çatmadığını, çaresizliyini gördüm.
Qalsaydım ümidsiz, ölerdim, yox olardım. Sensiz, üreyimin dayanacağını gördüm.

Ola bilmezdi, olmayacaqdı ayrılıq, çünki yaşadan, nefesim, qanım, canım idin.
Baxışım, gülüşü midin, düşüncem, heyatımın menası, üreyimin tek sultanı idin.
Can bedenden ayrılmazdı, ayrıla bilmezdi, bu beden ola bilmezdi, ya da can da lazım idi.
Ele ise olmaz, ayrılıq olmaz, cansız yaşanmaz, cansız beden olmaz, canımsan!