Bir ölünün arxasından yazılan ağıdır indi bu setirler. Töke bilmediyim gözyaşım.
İçimin ağrısı, sol yanımdan sızan qan. Yara çox, melhem yox.
Axıda bilmediyim qanlarımın yığınıdır gözlerimde qalan.
Ve sen ne olursa olsun geri gelmeyeceksen. Ümidsen dedim, getdin.
Demese idimmi? Heç açmasaydımmı içimdeki bu yaranı?

Böyük bir qarışıqlıqdadır indi içim. Bazar yeri kimi. Bezileri alarken bezileri satır.
Mense qerarsızam, pessimistem. Üreyimde de ümid yoxdur. Ümid, bir xeyal.
Sen ise menim yaratdığım bir qarabasma. Meni bağışla.
İçimin ağrısına seni behane etmek istemezdim. Oldun bir defe. Öldün bir defe.

Elimde olsaydı can vererdim. Canan olardım. Ola bilmedim. Ki men canan heç olmadım.
Ede bilmedim. Xülyamda can idin. Xülyasında canan ola bilmedim. Bilirem menim bacarıqsızlığımdır.
Ki men heç bacara bilmedim. Ümidimde yox oldu her gece sen deye bir ümid tutmuram.
Tuta bilmirem. Ellerim boş qalır. Canım, sen getdiyinden beri ağrımır. Can qalmadı. Canan olmayanda, can da olmur.

İndi heyat, hemişe sene yazılır. Senin arxandan qalanlara. Ümidine, xoşbextliye qovuşacaqsansa, get.
Üreyimi de buraxma mene. Onu da al get. Al ki get demeyim üçün bir sebebim olsun.
Yoxsa menim içimde, üreyimin içinde bir röya kimi yaşayacaqsan.
Şeirlerin son misrasısan artıq. En can alan, yox edici. Ki senin eşqlerinde qafiye yox idi, ölçü yox idi.

Cesur idi. Cesur idin. Sen Deniz idin, tündxasiyyet ve fırtınalı. Mense Şeherem.
Lenetliyem, sıxlıq ve üsyankar istiqametlerim var. Ne sen mende, ne men sende bir mena ifade etmirik.
Getme demeyeceyem, azadlığın elindedir. Gedişlerine elave etmirem. Bilirem ki, olmayacaq.
Bilirem ki, gözlemek menasız ve faydasız.

Bir romanı ters oxumaq kimidir seni yaşamaq. Her sehifede daha da qarışır içim.
Bulanır amma durulanmır. Yaşlarım geriye göz menbelerime dolur.
Menasız cümlelere, mena olmağını gözleyirem. Olmur, menalarını itirir ve mürekkebini ovucuma bulaşdırıb gedirsen.
Men buna da razıyam.
Bilirem bu

[1] 2 >>