Geride buraxılmış bir ümid yığını , yıxılmaqla qarşı-qarşıya qalıb..

Yıxılmış, tökülmüş ve xaraba bir evdir üreyim indi..

Halbuki temelleri ne möhkem eraziye atılmışdı. Kerpicler ne nizamlı qoyulmuşdu..

İşse izlenilmeye deyer, heyranlıq oyandıran bir emeye qarşılıq idi..

Ümidleri sementle qarışdırmışdıq hanı. En gözel xeyalları..

Sığdırmışdıq ya bir ömüre kiçik xoşbextliklerimizi.. Suyumuz idi xeyallar, xercimiz ümid idi.

Memarı eşqimiz olmuşdu. En gözel şekilde hazırlanmış, en xüsusi motivleriyle işleyeceyimiz ev..

Yaz günlerinde rengli pencereleri vardı sevdamızın.. Qış günüdürse, sönmezdi, buxar olardı hemişe..

Bahar axşamlarında, güneşin güle toxunuşuyla gündüzden qalan gözel qoxuları vardı..

İşıltılı ulduzları endirmek vardı geceden sehere qeder..

Qapısında gözetçi idi zaman. Her keçen an keşik çekerdi ümidlerimize..

Divarların rengi gözlerinin şeffaflığıyla renglenilecekdi bes?..

Hanılar gelende ümidler terk edermiş limanı. Ümidlerin bitdiyi yerde sevgiler ölermiş..

Nem bağlayarmış divarlar. En möhkemleri bele. En dayanıqlıları bele..

Kerpiclerden biri yer deyişdirdiyi zaman köhnesi kimi olmazmış divarlar. Xüsusiyyetini ve gözelliyini itirermiş evler..

İtirilen, belke yıxıldıqdan sonra qerargahı hazırlaya bilmediyim bir ev indi üreyim..

Ve men hele qoyduğun yerdeyem..