-Ana olar bu gece seninle yatım?
-Niye ki, quzum?
-Ana qaranlıqda qorxuram.
Anası her zaman balasını hem qaranlıq otaqdan ,hem de qaranlıq heyatdan qoruyurdu. Balaca ele hesab edirdi ki, anasının qoynu en işıqlı bir yerdi. Başını hem sinesine qoyub yatanda xeyalında özünü yellencekde sürüşen,top-top oynayan balaca kimi hiss edirdi. Axı anası onu qoruyurdu.
-Quzu ayaqqablarıvı çıxart yatanda.
-yox ana, gece xoxanlar oğrayacaq.
Balaca her zaman ele düşünürdü ki, nağıllardakı qorxulu xoxanlar geceler onun otağına gelir oyuncaqlarını , yaşıl ayaqqabılarını oğrayır halbu ki, o özü oyuncaqlarını yerine qoymurdu.

Ana ,balası yuxuya gedenden sonra ayaqqablarını çıxardıb balasının ayaqlarından öpüb yatızdırardı. O qoymazdı balası ayaqqabıya möhtac qalsın. Tikan batsa qoy ananın eline batsın amma balası rahat yaşasın ayaqyalın getse bele.
Quzusu yıxılanda dizi qanayanda ağlamaq tutsa özünü ele aparırdı ki,sanki gülür amma ana üreyi balacanın çenesinden, duruşundan,baxışından anlardı ki, balası ağrıyır. Nece ki, böyüyende balaca yıxıldı heyatda anası kömek etmek istese bele dedi durmağı da öyren !
Hamının anası ezizdi amma bu ana başqa cür ezizdi,safdı,pakdı çünki o balacaya ele yaşam verdiki balacada bir başqa balacaya HEYAT verdi!
Anam, ellerinden öpürem...
Bu gün menim üçün yeniden dünyaya geldin...
Qocalma Ana...