Men insanam
İnsanam. İnsanlıqdan ve insanlardan uzaq bir insan... Çox paradoksal bir cümle oldu. Anlamadın?! Anlamamalı ne var ki? Öz heyatına bax. Paradoksallıqdan çox uzaqdı heyatın? Nedi bu paradoksluq? Özünü dindar kimi aparıb metro vaqonlarının seher sıxlığında qızların ora-buralarına el atmaqdı paradoksluq. Bazlığa geden şey boyda balaca küçüyün özünü kişi saymasıdı. Öz poxunun rengini bilmeyib başqa poxların rengine gülmekdi. Hörmet edirem dediyin qadınları masturbasiya xeyallarında mazaxist ehtirası ile soyundurmaqdı. Bir insan desin ki, rolumdan razı qaldım. Bax bil bu paradoksluqdu. Heç kim roldundan razı qalmır çünki. Terbiyeni “qehbe” sözüne “fahişe” demekle, söyüşleri nöqtelemekle ölçmekdi. Dilde mental düşünceleri bayraq eliyib, ona eks getmekdi. Ve söyüşlerime göre indi meni qınamaqdı paradoksluq. Guya sen söyüş bilmirsen he? Gözünü yum! Yada çıx tez, oxuma bu yazını! Terbiyen pozular. Özüne aynada baxıb aynadakını tanımamaqdı paradoksluq! Gördüyün her şeydi. Görmekden qorxan axmaq olduğunu bilirsen?! Boş otaq! Meni-menden alan musiqi. Stolun üstünde yarımçıq qalmış “Parfümer”. Üstüme gelen divarlar... Ülgüc... Bileklerimi kesib divara böyük heriflerle “men insanam” yazmaq keçir içimden. Ağlıyıram. Sebebsiz... Mütleq bir sebeb olmalıdı? Hönkür-hönkür ağlıyıram. Her tamaşa sonu boş zalda oturub ağlıyan telxek kimi. Zibil kimi, sadist kimi, sevgi kimi, deli kimi, Bakı kimi, uşaq kimi... insan kimi... Axtarmısan heç özünü? Heyat tamaşasında başqa rollarda çıxış edib , başqa pencerelerden baxmısan dünyaya? Belke de qorxmusan. He?! Bizi biz olmağa qoymayan fobiyalar... En pisi bilirsen nedi? İnsanın qorxularından bele qorxması. Ve her artan qorxu seni senden bir az da uzaqlaşdırır. He. Sual vermişdim. Axtarmısan özünü? Men axtarmışam. Başqa pencerelerin açıldığı menzereleri düşündükce unutdum qorxuları maraqdan. Axtarmağa başladım özümü. Uşaq oldum. Bu defe başqa cür oldu her şey. Balaca pencereden boz şeher

[1] 2 3 >>