çox gözel görsenirdi. Her eybecerlikde bir gözellik vardı. Her menasız Melikmemmed nağıllarında bir mena... Vitrinlerdeki sahib ola bilmediyin oyuncaqlara ne vaxtsa sahib olmaq ümidi... Her yalanda bir heqiqet vardı. Her ölümde bir doğuluş... Ve bir gün Elçinin bir şillesi ve zerbe ardından işletdiyi “Böyümek vaxtıdı!” cümlesi ile deyişdi her şey. Her şeyi ferqli gören “uşaq eyney”i qırıldı. Deyişdim rolumu. Qrimlenib boş sehnelere atdım özümü. Telxek oldum. Üzüme saxta gülüşü çekib güldürmeye başladım insanları. Qehqeheler arasından bir şehzadenin çıxaraq üzümün qrimini silib “gel gedek!” demesini gözledim. Ve pıçıltı eşitdim süni gülüşler arasından: “telxekler seve bilmez... telxekler ağlaya bilmez...”. Boş sehnede doyunca ağlıyıb sonra qaçdım. Qoydum ordaca “telxek sima”mı. Ve sevgiye çevrildim. Yarımçıq bir heyat romanının esas hissesi oldum. Bezen ağlatdım. Bezen güldürdüm. Bezen ezab çekdirdim. Bezense ezab çekdim. Anladım ki, sevgi tek xoşbextlik getirmir. Sevgi hem de elindeki xoşbextliyini alır. Bezdim yarımçıq romandakı rolumdan. Deli olub şeherin boz küçelerine verdim özümü. Özüm oldum. Qulaq asmadım insanlara, qulaq asdım isteklere. Ve doyunca güldüm mene baxıb gülen delilelere... İnsanlığı çerçivelerde gördükce qırdım çerçivelerimi. Dost oldum denizle, binalarla, küçelerle, itlerle ve tenha Bakıyla. Ağladım onunla Xezerin sahilinde tenhalıqdan bezib. Göz yaşlarımız qarışdı iyrenc deniz sularına. Derd otağına çevrildim Bakının. Amma anlamadım onu. Susdum. Bir gece yatağındaca onu ondan aldım. Bir seher Bakı kimi açdım gözümü dünyaya. Onda anladım tenhalığı, onda anladım Bakını. Ve başa düşdüm ki, “anlamaq” üçün sözler kifayet etmir, ne rengli fırçalar, ne de musiqi... Anlamaq üçün bezen yaşamalısan yad hissleri. Ve asan deyil yaşayaraq başqa biri olmaq. İnsanların her gün bir az da mehv etdiyi şah eserdi “Bakı”... Men onun bedeninde... Atdım bedeni. Qorxdum yükünü qaldırmaqdan. Zibil oldum. Zibil kimi yaşadım. Bir zibil qutusunda heyatı derk etdim.

<< 1 [2] 3 >>