İnsanların gizletdikleri zibilleri bedenime qarışdıqca böyüdüm. Ve iyrendim böyüdükce özümden. İyrendim insanların öz zibillerini bedenimde gizletmesinden. Reallıqlardan qaçdım. Virtual alemin bir köşesine sığınıb şahlığımı qurdum. Böyütdüm yerimi. Milyonlarla insan heyatının admini seçdi meni. Admin oldum. Qarışdım başqa heyatlara. Tanrı oldum öz köşemde. Tanrısı olan bir tanrı... İnsanlar bu qeder kiçik görsenmemişdi kölgemde. Tanıdıqca utandım insanlıqdan, utandım insanlardan. Milyonlardan birini seçib ona çevrildim. Bir yazar oldum. Sadist düşüncemle yazdım yazmaq istediklerimi. Unutdum serhedleri, unutdum unudulması lazım olanları... Azadlığımı tapdım ağ vereqlerdeki dünyada. Deyibde deye bilmediklerimi düzdüm mürekkeble kağıza. Ve sonra yazı oldum. Öz eserime çevrildim. Meni oxuyanları söydüm yerimden. Güzgüsü oldum oxucumun. Özlerine demeye çekindiklerini dedim üzlerine. Utanmadım bele, abırsızca dedim... Ve oxuyucusu oldum sonra eserimin. Özümü cümlelerde tapdım. İllerle axtarışında olduğum şeyleri Belece gezdim seyyah kimi... Ferqli obrazlar, ferqli heyat menzereleri, ferqli insanlar, ferqli hissler... Ve sonda tapdım özümü. Anladım ki, men insanam. Bilirem sen de insansan. Sende ferqliliyim ise menim insanlığımı derk etmeyimdi. p.s. Yazı Şahin Xelilin "13" adlı kitabından menim müellifi olduğum yazıdır. Bir az abstrakt görüne biler yazı. Kitabı oxuyandan sonra tam anlayacaqsız

<< 1 2 [3]