Tenhalıqda doğan sevgim nifretle öldü. Bilmezdim her bir şeyin axır dönüşü olduğu kimi menim de son dönüşüm tenhalıq olacaqdı. Halbu ki, heç bir arzularım, xeyallarım, ümidlerim yox idi. Çünki men tenhalıqda doğan bir sevgi yaşayırdım.

Sanırdım ki, ferqli bir dünyamdır. Artıq men tenahlıqdan doğan xeyallar deyil, sevgiden doğan reallıqlar qururdum. Artıq menim kiçik ürekde böyük bir xoşbext dünyam var idi. Heyatın da mene yoldaş olduğunu sanırdım. Gördüyüm insanlar, güvendiyim sevgim heç zaman düşünmezdim ki, meni terk edeler. Amma oldu. Reallıqlar qurduğum dünyam, eslinde xeyallar qurduğumu mene anlatdı. Çünki men tenhalıqda doğan bir sevgi yaşayırdım.

Artıq her şey menden uzaqlaşırdı. Geriye yol? Elbette olsaydı qayıdardım. Amma geriye baxdığımda da görünen işıq menden uzaqlaşırdı. Mene yalnız ireli getmek qalırdı. Amma hara, niye bilmirdim. Göreceyim, gedeceyim ve güveneceyimi tapa bilmirdim. Kimseye anlada bilmirem, ya da meni anlamaq isteyen yoxdur. Yalnız bir sevgi istediyim halda yene üzülen men oldum. Çünki men tenhalıqda doğan bir sevgi yaşayırdım.

Göresen çoxmu güvenirem insanlara? Yoxsa çoxmu tanıya bilmirem kimseleri? Yalnız tenhalıqdan qurtulub, tek qalmaq istemedim. Bir sevgi istedim, men de kiminse deyerlisi olum deye. Amma her şey heç de men düşündüyüm kimi deyildi. Aldığım yaralar sevgime zövq verirdi. Küsmüşdüm her şeye. Üsyan edirdim dünyama. Çünki men artıq sevgiden doğan bir nifret yaşayırdım.

Artıq anlayırdım ki, sevgim eslinde qurduğum real dünyam deyildi. Sadece bir oyun idi. Sevgim qazandı, men itirdim. Özümü xoşbextlikden mehrum olmuş hiss edirdim. Ölüm de mene layiq deyildi. Anlamırdım heyat mene ne vermeye çalışırdı. Ezilmeyim mene neleri öyredirdi? Amma bildiyim yalnız bir şey vardır. Men artıq xoşbextlikden uzaqlaşırdım. Çünki men artıq sevgiden doğan bir nifret yaşayırdım.

Sanki isteyirdim ki, men de heyatıma yalanlarla reng qatım. Meni vuran sevgim bununla qazandı. Amma yox dedim. Kimseye deyer vermeyen sevgimi niye

[1] 2 >>